13 februari 2016 – Bus en Yamanote High School
Afgelopen weekend ben ik naar Sapporo geweest. De vader van Kanji had met zijn basisschool voetbalteam wedstrijden in Sapporo Dome. Sapporo Dome is vergelijkbaar met de Amsterdam Arena. Het is de thuisbasis van Sapporo Nippon Ham Fighters (honkbal team) en Consadale (voetbal team), maar er vinden ook veel concerten plaats. De vader van Kanji, papa Yamazaki, is vrijwilligerscoach van het basisschool team van Kamedahoncho, de buurt waar Kanji’s familie woont. Kanji is zelf ook naar deze basisschool gegaan en heeft voetbal gespeeld. In de Sapporo Dome mogen alle basisscholen uit Hokkaido meedoen. Eigenlijk is het geen voetbal maar zaalvoetbal. De velden zijn kleiner en de speeltijd is 6 minuten – rust – 6 minuten. De basisschool kinderen zijn ongeveer 8 en 10 jaar oud. Omdat er nog plaats in de bus was mochten Kanji en ik gratis meerijden.
Vrijdagochtend om 10 uur verzamelden we bij de basisschool. Alle moeders, kinderen en de bus waren al aanwezig. Op de foto hieronder kun je zien dat bijna iedereen een masker draagt. Een masker wordt gedragen om niet ziek te worden of anderen niet te besmetten. Op dit moment hebben heel veel mensen griep dus wil niemand ziek worden. Aan mij en Kanji werd ook een masker aangeboden.. maar we hebben het uiteindelijk niet gedragen.
De busreis duurde ongeveer 5,5 uur. In Hokkaido valt veel sneeuw en is er niet zoiets als een snelweg met 2 of 3 rijstroken, maar is er slechts één rijstrook waar de maximum snelheid 50 km/u of 80 km/u was. Door de bergen. Gelukkig stopte de buschauffeur om de 2 uur voor een korte plaspauze. Dat was ook wel nodig met al die kindjes met een kleine blaas. Tijdens onze reis hebben we, door mama Yamazaki gemaakte, onigiri op. Dat zijn rijstballen met stukjes zalm erin. Hoe dichterbij we Sapporo kwamen hoe kouder het werd.
Rond een uur of half 4 werden Kanji en ik gedropt vlakbij een station in Sapporo. Kanji wilde graag naar zijn oude school waar ik mijn uitwisseling heb gedaan. Hij is al 3 jaar niet meer langs geweest. Ik zou later weer naar Sapporo gaan dus ik had het aan niemand verteld, ik had wel één lerares gecontact via facebook omdat het Kanji’s homeroom teacher was. Kanji wilde het rugby team een cadeautje geven en had sportdrankjes gekocht. Ik was al naar school gelopen en daar stond Kanji’s homeroom teacher, destijds mijn gymlerares, op mij te wachten. Ze gaf mij een hele grote knuffel en vond het geweldig om mij weer te zien. Vervolgens zijn we naar de lerarenkamer gegaan waar mijn homeroom teacher van toen aanwezig was, Suzuki-sensei. Zij wist niet dat ik zou komen dus ze vond het super leuk om mij te zien. In de gang kwam ik ook de bibliotheek mevrouw tegen, ze was helemaal in shock en gaf mij ook een dikke knuffel. Ik heb heel wat uren doorgebracht in de bibliotheek en we houden nog steeds contact via facebook. Ik heb met de gym lerares en bieb lerares een hele tijd gepraat. Kanji kwam later ook naar beneden en had ook zijn oude coaches ontmoet. Iedereen vond het heel leuk dat we zo onverwachts langskwamen.
Rond uur of half 6 zijn we naar de stad gegaan en hebben gegeten, wat koffie gedronken en zijn we gaan slapen. De volgende dag zouden we naar Tsudomu gaan.
14 februari 2016 – Tsudomu
De afgelopen weken is Sapporo Sneeuw Festival in volle gang. Helaas waren de grote sneeuwsculpturen maar tot 11 februari 2016, dus deze hebben we helaas moeten missen. ALWEER. Ik probeer namelijk al een paar keer Sapporo Sneeuw festival te zien maar iedere keer moet ik te vroeg weg of kom ik te laat aan.
Maar goed, het weekend dat ik samen met Kanji en papa Yamazaki naar Sapporo ben gegaan was er wel een mini sneeuw festival genaamd Tsudomu. Het is eigenlijk meer voor kinderen, want er zijn allemaal mini sculpturen en glijbanen.
Met de shuttlebus werden we naar Tsudomu gereden. Het festival heeft deze naam vanwege de gelijknamige Dome waar het mini festival plaatsvindt. Het was de afgelopen warm waardoor niet alle sculpturen even goed te zien waren. De glijbanen waren wel intact. Dus wat doe je dan? Ja met een opblaasband van ongeveer 5 meter naar beneden glijden! Verder was er niet zoveel te beleven dus zijn we terug naar de stad gegaan. Sapporo is de grootste stad van Hokkaido dus er zijn veel mensen en veel winkels. Omdat ik binnenkort zonder Kanji verder reis wilde ik graag een telefoon abonnement afsluiten. Dit was alleen ingewikkelder omdat ik hiervoor een visum nodig had en een account bij de Japanse bank. Ik heb daarom gekozen voor een datakaart (een kaart waarmee je internet kan gebruiken op je smartphone) van 3GB. Gelukkig kon ik deze wel gewoon aanschaffen. Sinds ik voor het laatst een lange tijd in Japan ben geweest, 2012, is er veel veranderd op gebied van smartphones en datakaarten. Drie jaar geleden kon ik namelijk een 6 maanden kaart kopen met oneindige datakaarten. Er waren nog niet veel mensen met een smartphone op dat moment. Nu is dat wel anders. In de treinen of cafés zie je zelfs oma’s van 80 met een smartphone. Ook is het toerisme in Hokkaido aangetrokken, met name Chinese toeristen. Hier spelen telefoonmaatschappijen goed op in, want er waren genoeg datakaarten van 1 maand te koop, voor een hoge prijs in vergelijking met een abonnement. Uiteindelijk heb ik dus gekozen voor een internet-datakaart. In Sapporo hebben we verder lekker gegeten en gewindowshopt.
15 februari 2016 – Voetbalwedstrijden
Zondag zouden we alweer terug gaan met de bus. We hadden verder eigenlijk geen plannen meer in de stad zelf, dus zijn we naar de Sapporo Dome gegaan om het voetbalteam aan te moedigen.
Om de wedstrijden te zien was er een vrije inloop. We hadden het team van zijn vader snel gevonden. De moeders van de kinderen waren er ook bij en vonden het heel leuk dat wij ook waren gekomen. Zoals ik eerder al schreef, duren de wedstrijden maar 15 minuten in totaal. Het team van papa Yamazaki is best wel goed want vorig jaar waren ze eerste geworden. Het was heel leuk om de kinderen aan te moedigen en papa Yamazaki als coach te zien.
In de Sapporo Dome kun je ook ongezond voedsel eten zoals Subway, KFC en zoete lekkernijen. Ik heb gekozen voor het Subway broodje met Teriyaki.
Hoe meer wedstrijden er werden gewonnen, hoe later we naar huis zouden gaan. Maar dat vond ik niet erg want het was leuk om iedereen aan te moedigen. Het team heeft sinds dat wij er waren twee wedstrijden gewonnen. De moeders van de kinderen moesten huilen van blijdschap, wat ik eigenlijk wel beetje grappig vond. We hebben uiteindelijk drie wedstrijden gezien, waarvan het team de laatste had verloren. Het was een wedstrijd tegen een ander team uit Hakodate, dus de klap was extra hard. Ook voor de moeders die met zijn allen tegelijk in huilen uitbarstte! Maar niet een traan nee echt bakken met tranen. Ach gosh, ze hebben hun best gedaan.
De bus terug duurde ook weer 5,5 uur over de bergpas. Ik heb maar een beetje kunnen slapen. Rond uur of 9 waren we terug in Hakodate en bedankte het voetbalteam de buschauffeur met een buiging en ook de supporters aka de moeders, Kanji en ik.
