Vandaag had ik afgesproken met de bibliotheek lerares om nog even bij te kletsen omdat de vorige keer zo abrupt was. We zouden om 12 uur samen lunchen op school. Rond kwart over elf ging ik van huis maar het was dichterbij dan ik dacht. Ik heb toen maar onigiri’s en broodjes gekocht om te eten. Op school aangekomen liep ik direct tegen de bibliotheek lerares aan en zijn we meteen naar de lerarenkamer gelopen. Tot mijn verbazing was daar mijn Japans lerares Yamazaki-sensei (zie foto). Zij gaf (en geeft nog steeds) Japanse les aan de uitwisselingsstudenten. Door haar heb ik een perfecte basis van het Japans ontwikkeld en heel veel geleerd. Omdat de uitwisselingsstudenten uit Afrika en Nieuw-Zeeland naar huis waren, zou ze eigenlijk niet aanwezig zijn! Maar ze was toevallig op school die dag waardoor ik haar toch kon zien.
Voor de lunch heb ik de schooldirecteur nog ontmoet. Hij vond het heel leuk om mij weer te zien en had nog steeds mijn mini-klompjes op zijn bureau liggen. De schooldirecteur is al best oud, maar ontzettend lief. Hij bedankte mij voor het bezoeken van de school.
Samen met de bibliotheek lerares, waar ik 3/4 jaar geleden ontzettend veel tijd heb doorgebracht, heb ik lunch gegeten. Ze had verschillende bakjes met rijst gekocht waardoor mijn onigiri’s en broodjes eigenlijk niet nodig waren. We hebben over van alles en nog wat gekletst. De bibliotheek lerares is ontzettend lief en altijd heel rustig.
Na de lunch was het lunchtijd voor de studenten en kwam Yamazaki-sensei langs de bieb om nog even bij te kletsen. Het leek wel of de tijd had stilgestaan want er was bijna niks veranderd, behalve dat ik nu al in het derde jaar van HBO zit.
Toevallig is volgende week dinsdag 1 maart de diploma-uitreiking van de derdejaars. Omdat ik nog nooit een Japanse diploma-uitreiking heb gezien en volgende week die jongen uit Nieuw-Zeeland terugkomt mag ik ook komen! Veel leraressen komen dan in traditionele kimono. Ik kijk er ontzettend naar uit! Ik moet alleen wel vroeg van huis want het begint om half 10.
Op de terugweg naar huis liep ik met mijn paraplu (gekregen van bieb lerares) door de sneeuw naar huis. Voor mij liepen 4 kindjes en 1 van die kindjes keek steeds om. Tot dat het kindje iets zei tegen de andere kinderen en ze allemaal stopte met lopen en zich omdraaide en ‘konnichiwa’ (hallo) zeiden. 
Ik zei hallo terug maar kon niet verder omdat ze letterlijk het pad blokkeerde. Ik vroeg in het Japans of ze op de lagere school zaten, wat obvious zo was omdat alle kinderen op de lagere school een “ランドセル” dragen (rugzak zoals op de foto hiernaast). Ik vroeg in welke klas ze zaten en zei tegen ze dat ze voorzichtig moesten zijn in de sneeuw. Daarop antwoordde de kindjes allemaal braaf ja. Vervolgens liep ik naar huis en hoorde ik de kindjes nog “KAWAIIII” (schattig) naroepen. Waarschijnlijk hadden ze nog niet zovaak een échte gai-koku-jin (外国人 – buitenlander) gezien. Super schattig en leuk om zelfs met vreemden op straat te kunnen praten. Ik heb het volgens mij wel eens eerder gezegd, maar als Japanners merken dat je Japans spreekt vinden ze het heel leuk en gaan ze van alles vragen en vertellen.
Filmpje
Ik heb een kort filmpje gemaakt van mij op weg naar mijn oude high school vanaf het huis van mijn oude gastgezin waar ik nu verblijf. Op het filmpje kun je zien wat ik zo’n 5 maanden lang heb meegemaakt qua sneeuw, ondanks dat het jaar dat ik er was veel meer sneeuw was dan nu. Het is echt typisch Sapporo. Ook nog een klein stukje van mijn school maar daar heb ik niet zoveel gefilmd. Het is wel een beetje schokkerig maar dat komt omdat ik liep.
Houd ik wel van hoor, een pak sneeuw. Maar 5 maanden is wel lang.