Eerste week in de dorm

Op dit moment ben ik al één week in mijn dorm / share house DK House. Ik had graag eerder wat willen posten maar ik ben al meer dan een week ziek en had tijd nodig om even bij te komen van een lange reisperiode. Dus de berichten op mijn blog lopen niet helemaal chronologisch.

Omdat ik eigenlijk niet zoveel te zoeken had in Osaka besloot ik eerder naar Tokyo te gaan. Ik heb twee nachten in een hotel geslapen en was toen al best wel ziek. De 20^e nam ik de trein naar Tokyo, nog steeds met mijn JR Pass dus ik kon de shinkansen nemen. De treinreis was wel oké, maar ik was het treinen wel een beetje zat geworden. Er zijn ook heel veel Chinese toeristen en soms hebben zij echt geen manieren. Ik zat dus naast twee Chinezen tijdens mijn treinreis naar Tokyo, en de minuten duurden erg lang maar deze Chinezen vielen nog redelijk mee. Toen ik aankwam bij mijn hotel APA Hotel Shinbashi, kon ik niet meteen mijn hotel in omdat ik vrij vroeg aankwam in Tokyo. Het station van Tokyo is een groot doolhof. Ik wilde graag wat eten maar ik was in een ondergronds winkelcentrum waar ze alleen extreem dure gerechten hadden. Ik heb denk ik wel een uur rondgelopen voordat ik eindelijk de uitgang vond. Ik wilde zo snel mogelijk weg van Tokyo station en heb de trein gepakt naar mijn hotel. Daar was ik 3 uur te vroeg, maar ik mocht wel mijn spullen achterlaten. Ik heb vervolgens twee uur in een café gezeten en wat gedronken en gegeten. Ik voelde mij al sinds gisteren niet lekker waardoor ik heel graag wilde douchen en slapen. Ik heb dus een klein bedrag betaald om sneller mijn kamer in te mogen. In Japan gaat alles volgens strakke regels, dus een uur eerder inchecken kan alleen tegen betaling, ook als je ziek bent. Enfin, eindelijk een warme douche genomen en even geslapen. Tegen het eind van de middag had ik met Kanji afgesproken. Hij was in Tokyo vanwege ‘job hunting’. Hij bezoekt een soort van events waar bedrijven zich presenteren en als het bedrijf je leuk lijkt kun je een CV en motivatiebrief sturen. Alle 4^e jaars in universiteiten gaan met zijn ALLEN TEGELIJK naar die events en sturen op hetzelfde moment CV’s en brieven. Het is totaal anders dan in Nederland. Kanji vertelde dat hij naar die events toe moet, anders mag hij geen brief of CV sturen. Iedereen is verplicht in ‘job hunting’-stijl kleding te gaan. Voor jongens is dit een zwart of donkerblauw pak met een wit overhemd en een nette stropdas. Voor vrouwen is het een zwart mantelpakje met rok of pantalon en een wit overhemd. Je kunt echt niet aankomen met een lichtroze of lichtblauw overhemd of een fancy tas of stropdas. Iedereen ziet er hetzelfde uit. Een vriendin zei dat ze de job hunters vind lijken op mieren, omdat iedereen op elkaar lijkt en het een grote zwarte massa is van young professionals. Geen één Japanner vind dit leuk maar het is verplicht en zonder baan kun je niet afstuderen. Maar in principe heb een jaar de tijd om een baan te zoeken. Het is wel frustrerend voor deze jongen mensen. Japan heeft nog steeds een recessie en er zijn beperkt aantal banen. De meeste banen zijn in Tokyo en daarom trekken alle jonge mensen naar Tokyo. Sommige mensen sturen 300 brieven en worden allemaal afgewezen. Het is dus erg stressvol en een vriendin vertelde mij dat heel relaties stuk gaan tijdens deze periode.

Wachtend op het station kwam Kanji aanlopen in zijn pak. Ik vind het zelf heel leuk als mannen een pak dragen, dus ik vond het wel leuk! Kanji daarentegen niet en wilde zo snel mogelijk zijn kleding wisselen. Bij het hotel hebben we medicijnen gekocht tegen de hoest en een zere keel. Samen met Kanji heb ik in de avond wat gegeten, een soort satéstokjes vlees die je kon dopen in een uienprutje. En een all you can drink bar met bier, vage zoete alcohol en frisdrank. Kanji bleef die nacht ook slapen in het hotel. Echt slapen heeft hij niet gedaan omdat ik ontzettende koorts kreeg en half slapend half wakker Kanji de hele nacht heb wakker gehouden met mijn slaappraat. De volgende ochtend was hij behoorlijk chagrijnig wat ik niet echt begreep. Hij moest de volgende dag sporten dus hij was vroeg weg gegaan. Ik heb die hele dag in het hotel geslapen en wat gegeten. Ik moest alleen eventjes weg zodat de schoonmaker mijn kamer kon schoonmaken en nieuwe handdoeken kon geven. Gelukkig was ze snel klaar en ben ik weer terug in bed gekropen.

22 maart – Intrekken in de dorm

Voor 11 uur moest ik uitchecken maar ik zou vandaag in mijn dorm intrekken. Ik was redelijk vroeg wakker en besloot eerder te gaan. Ik kwam rond 10 uur aan in mijn dorm DK House Shinkoiwa. Vanaf het station Shinkoiwa was het ongeveer 10 minuten lopen. Aangekomen in de dorm werd ik ontvangen door Keiko-san, de oud-manager van de dorm of zo… Ze gaf mij een boek met regels over de dorm. Vervolgens moest ik heel lang wachten in de gang waar het best koud was. Ik had verwacht dat Japan warmer zou zijn in deze periode maar dat viel vies tegen. Na een uur werd ik rondgeleid in het gebouw. Op de foto’s die ik eerder postte in een blog bericht zag de dorm er super fancy uit. Maar foto’s zien er altijd mooier uit dus ik had wel verwacht dat het zou tegenvallen. Van binnen is de dorm best grijs en de tuin was niet zo lang als ik had verwacht. Ik had ook verwacht dat er keukens waren op elke vloer maar het was blijkbaar maar 1 keuken voor ongeveer… 100 mensen? De lounge met TV, tafels en stoelen en keuken waren allemaal in 1 ruimte. In de keuken is verdeeld in drie eilanden. Elk eiland heeft 4 kookpitten en 4 wasbakken, dus eigenlijk 1 kookpit per persoon. Er zijn twee kasten met één pannen en beslagkommen enzo, en één kast met bestek, borden, kommen etc. Naast de keuken zijn twee kleine ruimtes. De ene staat vol met rijstkokers en waterkokers. Maar de 9 van de 10 rijstkokers zijn van mensen die hier wonen, en dan met name de Aziatische bewoners. De andere kamer staat vol met magnetrons en toasters. Het is dus allemaal gedeeld.

Mijn kamer is op de derde etage en gelukkig is er een lift zodat je geen zware koffers naar boven hoeft te tillen. Op de derde etage zitten bijna alle Meiji studenten en het is een gemixte vloer. Mijn kamer is ongeveer 7,6 M². Dat is echt.. heel.. klein. Ik heb een eenpersoonsbed, een koelkast, een bureau met stoel en laden onder mijn bed voor mijn kleding en een soort rek voor hangers aan de muur. Ik denk dat mijn kamer de grootte heeft van de badkamer thuis.. Ik heb wel een airconditioner die ik zowel warm als koud kan zetten. De kamer heeft gebroken wit muren, een soort van bruinige vloer en deur en fel appelgroene gordijnen, wat ook meteen de enige kleur in de kamer is. Het dekbed heb ik te leen en kwam in een pakket met kussen, dekbed, ‘zachte’ mat, een extra fleece deken en heel veel hoeslakens. De helft van de hoeslakens heb ik onder mijn matras, gemaakt van beton, gestopt omdat ik geen idee had waarvoor ze diende. Mijn kussen is trouwens ook gemaakt van beton! Zonder er nog 1 nacht te hebben geslapen verlangde ik al naar mijn zeer zachte fluffy matras van thuis.

Dus er zijn 4 etages en een dak. De Japanse eerste etage, in Nederland de begane grond, heeft dus een keuken, een douche ruimte voor jongens, een kamer voor pingpong, gewichten en pooltafel, een chat room waar je play station kan spelen en films kan kijken en een aantal kamers. De tweede etage is voor jongens en vrouwen zijn niet toegestaan. De derde etage is dus waar ik nu ‘woon’ en heeft een wasruimte met 4 wasmachines en 2 drogers en wasbakken. En een gedeelde WC voor jongens en meisjes maar wel gescheiden met een wandje. Op de vierde etage zijn douches voor meisjes. Acht in totaal. De douche is heel smal en heeft een omkleedruimte met een gordijn en een dichte douche (dus een eigen douche cabine). De douche werkt met een hendel die je steeds naar beneden moet drukken als je water wil. Het water loopt dan 1 minuut en vervolgens moet je de hendel weer naar beneden drukken. Er is een föhn aanwezig, maar gelukkig had ik mijn eigen ook meegenomen die wel een stuk beter werkt.

Omdat ik dus ging rondreizen in Japan zou het niet handig zijn om met een grote koffer te reizen. Ik heb daarom met een rugtas en carry-bag koffer gereisd. Mijn grote koffer had Kanji meegenomen vanuit Hokkaido naar Yokohama waar hij woont. Omdat ik nog steeds mijn JR Pass had, heb ik diezelfde dag na de rondleiding mijn koffer opgehaald waar Kanji woont. Het is ongeveer een uur en een kwartier naar het station meest dichtbij zijn dorm. We hadden eerst wat gegeten en hij heeft een klein beetje laten zien waar hij woont en waar hij altijd naar de massage gaat. Ik heb dus ook zijn masseur meteen ontmoet die mij alleen maar aanstaarde met grote ogen. Alsof… hij nu pas echt geloofde dat ik, de ‘niet-Aziatische’ vriendin, van Kanji écht was. Ik heb samen met Kanji nog wat benodigdheden gekocht in de drogist (soort Kruidvat), zoals shampoo, wasmiddel en wat eten. Het is wel makkelijk om met iemand op pad te gaan die verstand heeft van de zaken. Ondanks dat ik redelijk goed Japans spreek en lees vind ik het toch nog steeds lastig om dit soort spullen te kopen omdat er zo veel aanbod is. In mijn gastfamilie hoefde ik mij niet druk te maken om dit soort dingen, maar nu ik een soort van op mijzelf ga wonen heb je deze spullen wel nodig.

Rond de middag ging ik terug naar Shinkoiwa met mijn koffer. In de trein terug was het redelijk druk en mijn koffer was best wel groot. Ik had alleen best wel last van mijn rug en zag een kans om naast een oude man te zitten. Hij zei niks tot dat hij ineens een origami panda in mijn hand drukte die hij zelf had gemaakt blijkbaar. Hij wist niet dat ik Japans sprak en toen hij dat eenmaal doorhad begon hij hele verhalen te vertellen. Ik weet niet wat het is, maar ik trek oude mensen aan want ze praten altijd met mij! Hij gaf mij nog meer mini panda’s en maakte ter plekke van een oud bonnetje ook nog een schildpad in origami, super klein!

Amber, een klasgenoot van Hogeschool Rotterdam, was inmiddels ook aangekomen in de dorm en we ‘wonen’ slechts 4 deuren van elkaar vandaan op de derde etage. We hadden alleen nog heel veel spullen niet en zijn daarom naar de één euro winkel gegaan. Daar hebben we een mandje gekocht, sloffen, tissues, pompjes voor shampoo, kopjes en nog veel meer. De één euro shop noemen ze in Japan 100円 / hyaku-en shop. Je kunt het zo gek niet bedenken en ze hebben het in de euroshopper. Eten, snoep, bakjes, pennen, sloffen, handdoeken, bekers, bestek, schoonmaakmiddel, decoratie bloemen echt noem maar op. De kwaliteit is soms niet altijd de beste en soms zijn de verpakkingen klein, maar het is maar 1 euro! Omgerekend €0,80. Oké, ik moet er wel bijzeggen dat het 1 euro PLUS belasting is. De belasting in Japan is op dit moment 8% dus eigenlijk 108円 / hyaku-hachi-ju-en.

Terug in de dorm was het al redelijk tegen de avond aan en hebben Amber en ik een beetje onze kamer ingericht. Toen ik voor het eerst binnenkwam in de kamer vond ik het heel grijs, maar nu ik mijn eigen spulletjes een beetje heb geordend is er toch wel wat meer kleur en begint het steeds meer mijn eigen kamertje te worden. Het rook ook erg muf dus ik heb een lekkere bloemenspray gekocht en mijn hele kamer volgespoten. In de avond heb ik met Amber gegeten in een restaurant genaamd Saizeriya. Het is een soort Italiaans maar dan heel goedkoop. Je kunt dus kleine bordjes met van alles bestellen voor omgerekend zo’n 2 euro. Dit restaurant was ook aanwezig in Sapporo maar het was altijd super druk, omdat het dus zo goedkoop is! Je ziet dus heel veel jonge mensen en schoolkinderen / studenten.

23 maart – Kamer inrichten en Shinjuku

De 23^e heb ik met name mijn koffers uitgepakt en mijn kamer aan kant gebracht. De 22^e en 23^e kwamen alle studenten die naar Meiji gaan, een stuk of 30. Dus in de ‘woonkamer’ heb ik gekletst met nieuwe mensen. Ik heb die dag ook gezocht naar handdoeken met Amber. Ze hebben bij de 1 euro winkel handdoeken maar deze zijn de helft kleiner dan de handdoeken die we gewend zijn in Nederland. Op zich heb ik niet zoveel moeite met de maat omdat ze hierdoor ook sneller drogen. Maar Amber wilde graag een grote handdoek. De enige grote handdoek die we vonden was van Disney, dus meteen heel duur, en bij de UNIQULO, die ook heel duur was (1 handdoek voor 10 à 15 euro). We zijn naar Shinjuku gegaan. Ik wilde eigenlijk naar Shibuya gaan maar was even in de war. Maar Shinjuku is ook wel leuk om te zien. Er zijn veel winkels, maar het is wel een beetje een dure wijk. Ze hadden wel hele lekker taiyaki. Dat is een soort broodje in de vorm van een vis met chocola of custard of Japanse azuki bonen. Het is warm en het vult enorm goed! Waarschijnlijk een absolute calorie-bom.

De 24^e heb ik niet zo veel gedaan omdat ik mij eigenlijk al sinds de 19^e niet zo lekker voel. Kanji was in Tokyo en wilde graag mijn dorm zien. Ik heb hem even laten zien waar ik nu woon. Zijn eerste reactie was dat hij het vond lijken op een ziekenhuis. In de avond hebben we chinees gegeten in een restaurant vlakbij. Die avond ging hij naar een vriend toe en bleef daar logeren.

25 maart – Het gemeentehuis in Tokyo

De 25^e hadden we een verplicht onderdeel van het programma. De residence card, in principe je visum, registreren bij de gemeente. Tokyo is vrij groot en is opgedeeld in gemeentes met elk een eigen gemeentehuis. Ik woon in de gemeente Katsushiku. We moesten om 8 uur s’ochtends verzamelen met zijn allen. Er waren drie vrijwilligers van Meiji University die ons kwamen helpen. Het is allemaal leuk en aardig en vroeg, maar omdat ik mijn visum nog niet heb, heb ik ook die residence card niet en kan ik mij dus niet registreren. Anyway, ik moest van Meiji alsnog meegaan om de ‘procedure te leren’ zodat ik het alleen kon doen wanneer ik mijn visum zou krijgen. We moesten de bus nemen en vervolgens moest iedereen nog alle papieren invullen die nodig waren om je te registreren bij het gemeentehuis. Ik heb de papieren ingevuld tot waar het kon en voor de rest andere mensen geholpen met Japans en Japans schrijven omdat de meeste uitwisselingsstudenten 0 kennis hebben van de Japanse taal of cultuur. We waren met een groep van zo’n 12 mensen. Drie Franse meisjes, één meisje uit Singapore, twee meisjes uit China en twee uit Zuid-Korea. Er waren drie Franse jongens en één Duitser en een Chinese en Zuid-Koreaanse jongen. Oh en twee Finse meisjes die hetzelfde programma gaan volgen als mij. Nadat iedereen zijn papieren had ingevuld, moesten steeds twee personen naar de counter om alles te registreren. Rond een uur of half 12 zijn we wat gaan eten in het cafetaria van de gemeente. Het eten was echt super goedkoop! Een maaltijd waar je zeker vol van zat met water of thee was ongeveer tussen de 4 en 5 euro.

Na de lunch moest iedereen zich registreren voor de National Health Insurance. Hiermee krijg je 70% korting als je naar het ziekenhuis gaat. In Japan werken ze niet met declaraties maar gewoon betalen als je wat hebt. Ik weet niet hoe dat precies zit met ernstige operaties of langdurige ziektes, maar voor een gewoon bezoek aan de huisarts wordt meteen afgerekend. Eén jongen was alleen zijn telefoon kwijt dus we hebben drie kwartier gewacht voordat we die verzekering konden regelen. Die ik overigens niet eens kon regelen dus ik zat daar maar voor spek en bonen. Uiteindelijk had de jongen zijn telefoon gevonden. Rond een uur of 4 waren we pas klaar. Het was echt een mega lange dag met wachten, wachten en nog meer wachten. Maar ik heb wel veel mensen leren kennen en heel veel gepraat!

Van 4 tot 6 heb ik geslapen omdat ik mij nog steeds niet lekker voelde, geen verschil met vorige dagen. Die avond heb ik met Amber boodschappen gedaan en hebben we onze eerste ‘maaltijd’ gemaakt… namelijk! Een boerenomelet met salade. We wilde iets simpels maken en vonden dit wel een goed plan. Het is echter moeilijker dan gedacht als de meeste groente die in een boerenomelet heel duur zijn. Denk aan één paprika voor €1,50 of lente ui van 10 cm lang en dan 10 stegel(tjes) voor 3 euro. Ja groente is duur in Japan dus je moet echt kijken naar aanbiedingen of goedkope groente. Uiteindelijk was de omelet goed gelukt en waren we helemaal blij!

26 maart – Bezoek aan de orendokter

Zaterdag! Dit betekend weekend, maar omdat ik al 2 maanden vrij heb, heb ik niet echt door welke dag het is. Ook deze dag voelde ik mij nog steeds niet lekker. Ik had die nacht koorts en zweette bijna mijn bed uit. Ik had ook heel erg last van mijn oren, alsof je door een tunnel gaat of opstijgt met het vliegtuig. Maar dan een week lang. Ik hoor dus al een week lang niet goed en ik kan mensen moeilijk verstaan. Ik heb deze dag bijna de hele dag in bed gelegen met aspirine tegen de pijn. Een aantal mensen hadden gezegd dat ik beter langs de dokter kon gaan. Normaal als ik ziekjes ben gaat het vanzelf wel over maar ik heb eerder last van mijn oren gehad en maakte mij toch wel een beetje zorgen. Ik heb toen rond een uur of half 5 aan de manager gevraagd waar de dichtstbijzijnde huisartsenpost was. Hij ging met mij mee omdat ik nog steeds een toeristenvisum heb en er nog nooit geweest was.

De manager is een man van 60 jaar denk ik. Hij is iets kleiner dan mij en heeft een eilandje op zijn hoofd. En om het eiland een heleboel grijze haren. Hij spreekt heel goed Engels maar is wel een beetje chaotisch en moeilijk te begrijpen als je met hem praat. We gingen eerst naar de dichtstbijzijnde huisartsenpost die maar tot 12 uur s’middags open bleek te zijn. Dat was blijkbaar een shock voor de manager omdat hij voor de dichte deur van de huisartsenpost helemaal in paniek raakte. De manager is ook vrij nieuw in deze dorm en runt de dorm pas 3 maanden. Voor het station is er een klein kantoortje voor de politie. De politiebox heet Koban en ze kunnen je helpen met bijna alles. We vroegen dus naar een ander huisartsenpost maar zij hadden er blijkbaar ook niet zoveel verstand van. Ze weten dus niet alles. Ik heb vervolgens op mijn telefoon huisartsenposten in Shinkoiwa opgezocht en kwam er 4 tegen in de buurt van het station via Google Maps. Er bestaat geen leven zonder Google Maps. Maar ik ben ondanks de locatie functie nog steeds niet goed in routebeschrijvingen. De eerste drie huisartsenposten waren allemaal tot 12 of 1 uur s’middags open. De manager raakte helemaal in paniek en begreep niet dat er geen één ziekenhuis open was. Inmiddels was het al kwart voor zes toen we aankwamen bij een huisartsenpost die nog een kwartier open was. Toen de manager uitlegde waar ik last van had zei de verpleegster dat ze ons niet kon helpen. Huisartsenposten hebben altijd een apotheek vlakbij, dus we gingen naar de apotheek en ik vroeg om neusspray omdat ik weet dat dat meestal goed werkt tegen verstopte oren en verkoudheid. Dit kreeg ik alleen niet mee zonder doktersrecept en je kunt geen neusspray kopen in de drogist in Japan. De apothekers vonden het alleen heel zielig voor mij en belde nogmaals naar de huisartsenpost. Rond sluitingstijd mocht ik even langsgaan bij de dokter. Hij keek in mijn keel met een lampje en zei dat mijn pijn waarschijnlijk vanwege mijn keel kwam. Hij had alleen geen verstand van oren, neus en keel en vertelde mij dat ik naar een specialist moest gaan. Die kon mij dan ook meteen medicijnen voorschrijven. Voor dit doktersbezoek hoefde ik niet te betalen wat best bijzonder is in Japan.

De manager legde mij drie keuzes voor. 1. Hou nog even vol, 2. We gaan naar een groot ziekenhuis verderop of 3. We zoeken door naar een specialist die open is. Omdat ik al een week last had van mijn klachten wilde ik eigenlijk wel medicijnen krijgen die werken. De manager belde een groot ziekenhuis maar zij verwezen ons door naar een specialist die ook open was in de avond, maar pas vanaf 8 uur. Het was inmiddels 7 uur en ik had best wel honger. De manager vroeg of ik het erg vond om dichtbij wat te eten. We hebben dus samen in een ‘familierestaurant’ wat gegeten. Het was heel ongemakkelijk omdat de manager dus 60 is en ik een student. Mensen konden de link niet goed leggen en ik voelde mij helemaal niet op mijn gemak. Ik had een soort gratin besteld, maar het door de gesmolten kaas was het super heet. Ik wilde alleen niet te lang blijven en heb geprobeerd snel te eten waardoor ik mijn tong verbrandde. De manager had voor mij betaald en vervolgens namen we de bus naar de kliniek.  Dit duurde ongeveer een uur en we kwamen rond kwart over 8 aan. Het was al donker en er waren ontzettend veel mensen, ik denk rond de 15 mensen. Omdat ik zonder afspraak kwam was ik na al die mensen aan de beurt. Ik heb een uur en kwartier moeten wachten tot ik geholpen werd. De dokter was blijkbaar een assistent researcher bij Harvard Universiteit dus ik had wel vertrouwen dat hij wist waar hij mee bezig was. Vooraf je plaats kunt nemen moet je eerst een formulier invullen met klachten. Toen ik eindelijk aan de beurt was, had de dokter al een goed idee wat het eventueel zou kunnen zijn. Ik nam plaats in een stoel en met een dun slangetje met camera bekeek hij mijn oren. Tijdens het filmen kon ik ook live meekijken en nam hij foto’s van mijn oren. Deze bleken schoon te zijn en verder niks aan de hand. Vervolgens ging hij met het slangetje in mijn keel en moest ik ‘aah’ roepen waarna hij dat slangetje nog dieper in mijn keel stak. En toen ging ik half over mijn nek. Blijkbaar kon hij het niet goed zien en moest ik opnieuw ‘aah’ roepen. Vervolgens maakte hij een foto en vertelde hij mij dat mijn keel ontstoken was en dit de druk op mijn oren geeft en de verkoudheid. Ik kreeg medicijnen voorgeschreven en moest 5 minuten in een kapje ademen met soort medicijn lucht waardoor je keel minder pijn gaat doen. Daar moest ik natuurlijk wel een selfie van maken dus aanschouw!

We namen weer plaats in de wachtkamer en toen kreeg ik na 30 minuten mijn medicijnen. Vier maart liefst. Eén neusspray, EINDELIJK, 2 medicijnen voor mijn keel die ik s’ochtends en s’avonds moet nemen en een pijnstiller. Japanse artsen geven patiënten heel snel antibiotica. Nu moet ik de medicijnen een week slikken en hopen dat ik snel beter word… Oh ja, in Japan hebben ze niet zo iets als declaraties dus je dient meteen te betalen voor je bezoek en medicijnen. Een bezoek van 3 minuten en bovenstaande medicijnen waren maar liefst €130, in cash, alstublieft. Omdat ik mijn visum nog niet heb en ook nog niet ben ingeschreven voor de National Health Insurance van Japan moest ik dit bedrag meteen betalen. Met de Japanse verzekering zou ik 70% vergoed gekregen hebben. Gelukkig ben ik wel verzekerd in Nederland dus ik hoop dat ik dit snel kan regelen.

De manager en ik namen de taxi terug omdat het inmiddels al 10 uur was. Die avond ben ik meteen gaan slapen.

Zondag de 27^e heb ik voor het eerst mijn kleren gewassen in DK House. Dit kost ongeveer 2 euro per wasbeurt (4,5L). Drogen moet op het dak waar speciale waslijnen hangen. Het voelt echt als camping life hier. Ik loop met mijn mandje eten naar beneden om te koken, mijn mandje met shampoo en handdoeken naar de douche en met mijn mandje met wasmiddel en gewassen kleren naar het dak, op slippers. Je mag binnen in de dorm geen schoenen dragen dus ik heb slippers aangeschaft in de 1 euro winkel. Die dag heb ik ook een speciale rijstkoker gekocht voor de magnetron. Je kunt echt bizar veel met een magnetron! Je hebt hier standen voor toasten, groente koken, warm maken en nog een knopje die ik niet kan lezen. Ik heb speciale bakjes met gaatjes waardoor ik dus groente kan koken in de magnetron, het werkt echt geweldig! Ik had verwacht dat koken een ramp zou worden maar het valt tot nu toe redelijk mee.

De supermarkt is vlakbij het station en heeft een super ruim aanbod. De supermarkt is SEIYU en volgens mij is het zelfs 24u per dag open. Er zit ook een kleine bakker met ontzettend goed ruikende broodjes, croissantjes en zelfs stokbrood! De broodjes zijn rond de €1,50 à €3 euro. Ik heb het nog niet geprobeerd maar ik weet dat je van dat soort broodjes goed vol gaat zitten.

Omdat vlees redelijk duur is in Japan besloot ik vlees te mixen met tofu zodat ze wat voller zijn en je dus meer kunt bakken. Ik had een recept opgezocht en naar mijn idee had ik het goed gevolgd. Het plan was hamburgertjes maar het werd uiteindelijk een grote roerbak-hamburger. De smaak? Die was op zich wel lekker. Ik denk dat de tofu nog te veel vocht had waardoor mijn geplande hamburger uit elkaar viel. Ach, practice makes perfect toch?!

In de ochtenden eet ik tot nu toe muesli met yoghurt en en banaan of sinasappel. Ik heb ook al een keer brood gegeten. Een traditioneel Japans ontbijt gaat er ook wel in, maar het kost veel tijd om te maken. Daarentegen kiezen veel (jonge) Japanners ook steeds vaker voor een westers ontbijt. Ik had Kanji een pot duo penotti gegeven maar omdat hij eten krijgt in de dorm eet hij nauwelijks brood, dus deze heb ik weer teruggekregen.

Ik heb ook al een keer mijn eigen curry gemaakt. Met kip, aardappel, wortel en ui. Ik had alleen totaal geen idee hoeveel ik ongeveer ik nodig zou hebben dus ik heb uiteindelijk curry voor zes personen gemaakt. Ach, een weekje curry is ook geen straf, toch?

Ik denk dat ik wel weer genoeg heb geschreven voor de eerste week. Morgen start de oriëntatie van school dus ik ben erg benieuwd. Ik loop wel een beetje achter met mijn blog maar ik doe mijn best dus blijf mij volgen!