Okinawa

Het is nu de vijfde keer dat ik in Japan ben, en het wordt wel eens tijd dat ik het paradijselijke Okinawa ga bezoeken. Gelukkig had Amber dezelfde wens! Voor de Golden week hebben we dus tickets gekocht van 4 mei tot 8 mei.

De golden week is een van de weinige ‘lange’ vakanties van de Japanners. Ze trekken er dus ook massaal op uit. Iedereen die ik ken verklaarde mij helemaal voor gek dat ik in deze week naar Okinawa zou gaan. Maar ook voor ons is dit een van de weinige vakanties dus we besloten het toch te doen.

Op bookings.com hadden een mooie aanbieding voor een super luxe hotel gevonden. We zouden dus eerst met zijn tweeën gaan tot Leanne, Singapore meisje, in onze dorm vroeg of ze ook mee mocht. We vonden dit beide wel leuk en hadden uiteindelijk een kamer voor drie personen geboekt. Voor we gingen hadden we het over meiden avonden, maskertjes en filmpjes kijken.

Onze heen vlucht was 4 mei om 8.40 vanaf Haneda. Ondanks dat Okinawa bijna bij Taiwan ligt, heb je voor binnenlandse vluchten geen paspoort nodig. Dat kwam goed uit want 7 mei loopt mijn toeristen visum af en ik heb nog steeds geen oproep van de immigratie gekregen om mijn studentenvisum op te halen.

De vlucht duurde zo’n 2 uur en aantal minuten. Aangekomen op Naha Airport voelde we meteen de warmte van het tropische eiland. Omdat we niet echt ontbijt op hadden besloten we vanaf het vliegveld meteen naar “International Street” (国際通り)  te gaan om wat te eten. Waarom is er een internationaal street? Okinawa is tijdens de tweede wereldoorlog een belangrijk strijdveld geweest van de oorlog tussen Amerika en Japan. Na de overgave van Japan kwam het Verdrag van San Francisco en kwam Okinawa onder tijdelijk bewind van de Amerikaanse regering, die daar hun op een na grootste marine- en luchtmachtbasis van Oost-Azië vestigden. Pas op 15 mei 1972 werd de soevereiniteit over Okinawa overgedragen aan Japan. De Amerikanen behielden echter nog wel militaire punten op het eiland. De cultuur van Okinawa is erg beïnvloed door de Amerikanen. En dat is zichtbaar in het eten en bepaalde gebouwen en cultuur.

International Street is een hele kleurrijke straat vol met toeristische winkeltjes zoals je die zou zien bij populaire bestemmingen aan de boulevards van Spanje. Verder zijn er heel veel steak restaurants. Het lijkt heel erg op Spanje maar dan met Japanse tekentjes en Japanners. Om eerlijk te zeggen vond ik de drukte heel erg meevallen. Maar drukker dan Tokyo kan waarschijnlijk ook niet dus valt alles mee…

We zijn naar een Indische curry tent gegaan. Amber en ik zijn gek op Indische chicken curry met naan. We kregen er een lekkere mango lassi drankje bij dus we kwamen helemaal in de mood.

Na de lunch zijn we naar het hotel gegaan. Het lag op 10 minuten loopafstand van het dichtstbijzijnde monorail station. Het ligt dus niet echt in de stad. Het hotel is wel super mooi en groot. De lobby was heel ruim met uitzicht op een restaurant, een waterval fontein en aan het eind van de gang een souvenir shop en broodzaakje. Heel chic.

Onze kamers waren ook prachtig. Voor een tientje meer hadden we gekozen voor een kamer met  balkon. Het uitzicht viel een beetje tegen omdat we uitkeken op een soort industrieterrein waar achter het vliegveld lag. Maar het uitzicht naar beneden op het buiten zwembad en het terras was wel heel mooi, vooral toen het donker was. Nadat we onze koffer hadden gedumpt hebben we meteen een frisse duik genomen in het, groene…, binnenzwembad en blauwe buitenbad. Ze hadden ook een sauna en twee jacuzzi’s. Het was echt heerlijk om te zwemmen.

In de avond zijn we terug naar International street gelopen om iets met vlees te eten. De vlees porties zijn vrij klein en je betaald er best wat geld voor. Maar ik en Amber kozen voor de aanbieding van de dag dus we hadden niks te klagen!

2016.05.05 Cape Maeda

Terug in het hotel hebben we heerlijk geslapen op onze zachte bedden met zacht kussen. Het bed van de dorm is namelijk klein, hard en het kussen is net beton dus dit was welkom! De kamer was voor Japanse begrippen trouwens erg ruim. De meeste hotels waar ik heb geslapen hadden net genoeg ruimte om je kont te keren maar dat was hier niet.

We hadden hotel inclusief ontbijt. Dus de volgende ochtend gingen Amber en ik op tijd naar het ontbijt buffet. Leanne ging heel vroeg de bus pakken om te gaan duiken met de Finse en Franse mensen uit de dorm. Zij zouden later nog naar Naha komen. Ik zag echter duiken zonder ervaring niet echt zitten en Amber en ik vonden 6000 yen voor snorkelen een beetje duur.

Het ontbijt buffet was echt heel groot en de zaal ook. Ze hadden Japans eten, Westers eten, croissantjes, fruit en noem het maar op. We waren blij dat we onze tijd hadden genomen om lekker te genieten. En dat hebben we zeker gedaan.

Na het ontbijt zijn we uiteindelijk wel de kant op gegaan waar de Finse en Franse mensen ook heen gingen. Het heet Cape Maeda en we moesten anderhalf in de bus zitten en vervolgens nog 25 minuten lopen. Het was niet gemakkelijk te vinden en helemaal in de uithoek. Er reden onderweg veel busjes met duikers in de richting van Cape Maeda. Het was wel heel mooi maar er was niet heel erg veel te beleven. Gelukkig was er wel een restaurantje. Aangekomen bij Cape Maeda kwamen we meteen de Finse en Franse mensen tegen, ze vertelden dat ze klaar waren en heel erg spijt hadden van het duiken en snorkelen. Ze zeiden dat de meeste koraal kapot was getrapt door toeristen en dat ze nauwelijks vrijheid kregen in het water. Sommige Japanners of Aziatische toeristen kunnen namelijk niet zwemmen dus was het erg strict. Amber en ik waren dus blij dat we het niet hadden gedaan. We hadden wel zwemspullen meegenomen omdat we dachten dat we wel konden zwemmen. Er was eigenlijk niet veel plek om te zwemmen behalve waar de duikers liepen. Maar toen ik mijn voet in het water stak was het veel te koud. Na een lekker ijsje met de specialiteit van Okinawa kreeg ik mijn telefoon niet meer aan. Ik dacht dat het door de warmte kwam maar ik kon hem wel opstarten maar had geen beeld. Vervolgens ging mijn canon camera raar doen waardoor ik alleen nog maar overbelichte foto’s kreeg en errors. Na proberen en opnieuw starten kreeg ik beide apparaten niet aan de praat. Ik was dus beetje geïrriteerd maar zou in het hotel wel kijken hoe en wat.

We hebben na het ijsje een soort pad genomen en uiteindelijk kwamen we uit bij een soort bos met een hele rare begraafplaats. Het was echt super warm en we bleven lopen. We kwamen in een soort mini dorpje uit. Als mijn telefoon had gewerkt had ik op Google maps kunnen kijken hoe we moesten lopen maar die werkte niet. Gelukkig die van Amber wel. Ik wilde heel graag terug naar de plaats waar mensen waren. Want waar wij liepen was echt niemand te bekennen. Na nog langer lopen kwamen we weer uit waar we eerst waren en hadden we blijkbaar een rondje gelopen. We liepen verder de andere kant op en kwamen bij een heel klein strandje uit, super mooi. Voordat we gingen was ons doel zo’n strandje vinden en lekker relaxed te zwemmen. Maar het water was dus heel koud dus hebben we alleen in de zon gelegen.

Terug weer 25 minuten gelopen en gewacht op de bus die echt minstens 20 minunten te laat kwam. Warm weer, reden om te laat te komen?! Uhm… Dus tijdens het wachten probeerde ik mijn telefoon nog te redden maar dat mocht niet baten…

Eindelijk terug in het hotel probeerde ik het nogmaals en ook mijn camera maar beide hadden het opgegeven..

In de avond hadden we afgesproken met de Finse en Franse mensen van de dorm in Naha. Eerst zijn we naar een vuurwerkshow gegaan in Naha. Opzich is vuurwerk best mooi maar om eerlijk te zijn vond ik het niet zo bijzonder, of ben ik verwend?!

Na de show gingen we naar een heel leuk café-restaurant buiten op het terras gegeten en gedronken. Leanne was er niet bij en tijdens het eten kregen we een berichtje van haar met de vraag of de Finse jongen bij ons in het hotel mocht slapen, omdat hij geen hotel had. We hoorden dat ze helemaal verliefd met elkaar waren tijdens het duiken en daarna. We wilden niet moeilijk doen en zeiden dat het goed was zolang hij maar niet snurkt. We hoorden later wel dat hij wel gewoon een hotel had dus dat vonden we een beetje raar.

Enfin, hij snurkte niet dus dat vonden we prima.

2016.05.06 Zamami

De volgende ochtend hadden Amber en ik weer samen ontbeten en Leanne en de Finse jongen ook samen. Vandaag waren er wel andere dingetjes bij het ontbijt. Jammie!

Vandaag hadden we een mini trip geregeld naar het eiland Zamami. De Finnen hadden geregeld voor de ferry boeking. Om 10 uur ging de ferry en ik dacht dat het een uur zou duren. Het bleek twee uur te duren en onze terug Ferry was om 4 uur al. Dus dat was een beetje miscommunicatie.

Op de ferry kon je zitten op het dak, in de eerste ruimte met stoelen en de derde ruimte met zitplaatsen op de grond. Je moest daar ook je schoenen uit doen en mocht daar in principe ook slapen. En Japanners houden van slapen dus iedereen sliep na 1 minuut. Ik wilde niet meteen verbranden dus ben naar de derde ruimte gegaan. Helaas was het extreem koud van de airco dus ik had al mijn handdoeken als mummy om mij heen geslagen.

Aangekomen in de mini haven van Zamami konden we de mooie stranden en water zien. Het was werkelijk prachtig. We pakte meteen de bus naar het dichtstbijzijnde eiland omdat we niet zoveel tijd hadden. Ze hadden een paar kraampjes met huurspullen en een restaurantje. We hebben snel iets gegeten bij het restaurantje en hebben daarna onze handdoeken neergelegd en zijn de zee ingedoken. De zee was precies goede temperatuur, eerst beetje koud maar daarna heerlijk gezwommen. Er waren ook redelijk was mensen met snorkelsets. Voor 500 yen besloten Amber en ik ook een snorkelbril te huren. Het was echt prachtig onder water. Wanneer je de zee inloopt wordt het heel snel diep dus het koraal was niet aangetast. We hebben drie verschillende vissen gezien en heerlijk genoten van het zwemmen in de zee. Daarna hebben we op onze handdoek lekker in de zon gelegen en genoten van het werkelijk prachtige uitzicht. We baalden best wel dat we om 4 uur al de ferry terug moesten, maar we hebben wel genoten. Bij het mini haventje hebben we nog een leuk aandenken ketting gekocht. De ferry was ook terug weer 2 uur en ik heb weer beneden gelegen. De andere Finse en Franse mensen bleven op het eiland slapen.

Terug in het hotel zagen we dat we ontzettend waren verbrand ondanks dat we meerdere keren ons hadden ingesmeerd. Die avond hebben Amber en ik nog wel even gezeten in de jacuzzi buiten. En vlakbij het hotel hadden we in een restaurantje wat kleins gegeten. Door de warmte hadden we niet heel veel honger.

2016.05.07 Relax

Deze dag hebben we ook weer genoten van het ontbijt. Leanne had zelf vroeg ontbeten omdat ze de avond  ervoor ook niet had gegeten. Ik moet zeggen dat het wel anders ging dan we hadden verwacht. We zagen Leanne nauwelijks en ze communiceerde ook totaal niet met ons ondanks we haar wel meevroegen en Engels praatte waar zij bij was. Maar ze blijkt gewoon meer een eenling te zijn.

Deze dag was een beetje een verloren dag, we waren best moe van de afgelopen dag en hebben eigenlijk de hele dag in het hotel doorgebracht. Leanne had haar laptop mee en lag de hele tijd op bed te spelen op haar laptop en Amber had natuurlijk haar mobiel. Ik verveelde me dus best wel erg. Gelukkig kon ik op Leanne’s telefoon mogelijke dingen opzoeken die waren gebeurd met mijn telefoon en camera. En ik mocht Amber’s mobiel ook lenen om berichtjes te sturen en af en toe beetje facebook te checken, dus dat was echt super lief!

We hebben nog wel gebruik gemaakt van het zwembad en de jacuzzi.

Amber en ik wilde daarna nog wat gaan eten maar de rest wilde naar het hotel. We zijn dus met zijn tweetjes naar het restaurant gegaan waar we met de hele groep zijn geweest. Het eten was daar namelijk heel lekker en we konden lekker buiten zitten in de avondwarmte.

Omdat de eilanden van Okinawa heel bijzonder zijn en echt een must zijn wilde ik graag naar een ander eiland met de ferry. Amber stemde ook in en de volgende dag zou onze vlucht toch pas in de avond gaan. Omdat Leanne heel erg verbrand was op Zamami, omdat we zich ondanks dat we zeiden dat ze zich niet vergeten moest in te smeren, heel erg verbrand en kon nauwelijks lopen van de verbranding.

Dus ik had voor het eten via de telefoon twee kaartjes voor de ferry naar Tokashiki geboekt. Deze ferry duurde maar 1 uur.

Terug in het hotel wilde Leanne ons iets vertellen. Ze wilde de volgende ochtend vroeg naar de haven om te kijken of er nog een plekje op de boot was naar Zamami, waar de Finse en Franse mensen nog verbleven. We hadden haar de afgelopen dagen nauwelijks gezien, kwam niet met ons eten en praatte nauwelijks tegen ons. Ik vroeg dus heel eerlijk waarom ze met ons mee was gegaan. En ik vertelde dat ik het raar vond dat ze door hele erge verbranding niet met ons mee wilde en uiteindelijk wel naar het eiland waar de Finse jongen verbleef. Ik vroeg of dit voor ze weg ging al gaande was. Daarop antwoorde ze ja maar ze voelde zich wel ‘een beetje schuldig’. Ze is absoluut niet zelfstandig en vind het eng om alleen naar plaatsen te gaan of te reizen dus ik zei tegen haar we ons wel een beetje gebruikt voelde want wij vonden het ook moeilijk om te communiceren en dacht dat het vanwege ons kwam. En voor we weg gingen hadden we het over gezellig meiden dingen doen maar het bleek allemaal gewoon ‘handig’ te zijn. Ik was verder niet boos en wilde ook geen ruzie maken maar ik had wel duidelijk laten merken dat we het raar vonden. Maar goed ik ga niet mijn vakantie daardoor verpesten en de volgende dag gingen we naar een ander prachtig eiland dus dat was prima.

2016.05.08 Tokashiki Eiland

We hadden wederom de ferry om 10 uur. Ook deze ferry had van die ligplaatsen, maar deze keer met kussentjes en een stuk luxer en minder koud! Ik heb de hele reis naar een documentaire gekeken over kinderen uit het kernramp & tsunami gebied die na 5 jaar terug keren in hun oude woonplaats. Het was in het Japans maar ik kon alles wel verstaan en vond het best wel heftig en zielig. Dus toen we aankwamen in de haven had ik best wel beetje zwaar gevoel.

We pakte meteen de bus naar het strand. Het was iets groter dan het strand van Zamami en je kon ook kayak dingen huren. We wilden eerst even ons plekje vinden en hebben daarna gezwommen in de zee. Amber wilde heel graag kayakken dus liepen we naar het kraampje alleen konden we dat niet doen omdat het eb werd. Dat was wel jammer maar we hebben wel heerlijk relax gelegen op het strand. Op een bepaalde manier kon ik wel mijn camera nog gebruiken dus ik heb wel mooie foto’s kunnen maken.

Terug weer een duik in de zee genomen waar ik kort erna snel werd gestoken door iets. Het was best nijdig dus ik ging het water uit. Amber was vroeger strandwacht en zei dat ik wel moest oppassen voor kwallensteken. Dus na 10 minuten begon mijn arm best wel pijn te doen en ben ik naar de Japanse strandwacht gegaan die vertelde ik er koud water op moest doen en uit het water moest blijven.. Dat was wel even een domper.. Maar we hebben op het strand gelegen en uiteindelijk ging de pijn wel weer weg. We zijn toen nog even in het water geweest en heb ik mijn armen boven het water gehouden. Het water was zo helder dat je je eigen voeten kon zien. Ook kon je dicht bij de kust witte visjes zien die langs je voeten zwommen.

Op het strand zijn we nog een stukje wezen lopen op weg naar een uitkijktoren. Alleen de laatste bus die we konden nemen ging om 15.10 al. Dus we hadden niet zoveel tijd. We hebben wel op een heel mooi plekje foto’s genomen. Weet je wat ook zo fijn is aan Japan? Het maakt niet waar je bent, je kunt altijd je spullen laten liggen zonder dat deze gestolen worden. Je ziet regelmatig mensen hun telefoon of tas op een tafel laten liggen terwijl ze met hun portemonnee aan de kassa staan om een koffie af te rekenen. Dus ook op het strand hoefde je geen zorgen te maken.

Terug in de haven hadden we nog best veel tijd voor de ferry zou vertrekken dus hadden we een ijsje en koekjes gekocht. Ik dacht dat ik een ‘fris’ softijsje had, zo een die je in Nederland ook kunt kopen oranje met binnenkant zacht vanille. Nou het was alles behalve ‘fris’. Het smaakte naar zoute koekjes en aan de binnenkant zat een soort taaie marshmallow. Ik heb het ijsje uiteindelijk weggegooid omdat ik het echt super vies vond.

Op de boot terug hadden ze het lig gedeelte half afgesloten waardoor we alleen op stoelen konden zitten maar daar was het super koud. Later hadden ze het hele lig gedeelte toch open gegooid en was het echt kei druk. We zijn toch maar tussen de rest op een leeg plekje gaan liggen en hebben hele tijd zitten kletsen.

Toen we bijna in de haven waren en iedereen zijn spullen pakte werden we aangesproken door een Japanse vrouw die vroeg wat we nog meer gingen doen in Okinawa. Dus we vertelde dat we die avond terug zouden vliegen. Ze zei dat ze ook in Tokyo woonde en het zo leuk vond om twee westerse meisjes te zien die samen lol maakte in een land met vreemde ijsjes en tekentjes. Oh dat laatste heb ik erbij verzonnen!

Op het vliegveld hebben we wat gegeten en hebben we ons laten verleiden door goede aanbiedingen.. Japanners gebruiken over het algemeen nauwelijks luchtjes en bekende merken als Prada en Chanel zijn ook erg duur. Op het vliegveld hadden ze wel veel luchtjes en hebben we uiteindelijk een pakket gekocht met vier luchtjes voor €40!! En ze ruiken ook allemaal super lekker. Het is trouwens niet not-done om luchtjes te dragen zolang het maar niet té is, en met deze zachte geuren is dat dus helemaal geen probleem.

Bij de security check kwamen we Leanne tegen, en de Finse jongen die haar wilde ‘uitzwaaien’. Heel schattig en zoet allemaal.

Op Haneda aangekomen was het allemaal niet zo zoet en schattig meer omdat we slechts 1 trein konden nemen om de laatste te kunnen pakken. We waren blij dat we geen ingecheckte bagage hadden en we hadden het gered. Terug in Tokyo was het verschil met Okinawa meteen zichtbaar. Mensen in zwarte pakken, dronken van hun werk-uitjes, drukte, gefrustreerde en depressieve gezichten en de koude avond bries. Oke, misschien overdrijf ik, maar als je 6 uur eerder nog op een paradijselijk eiland in de zon hebben liggen bakken zal je mijn mening wel delen.

Al met al? Een zeer geslaagde vakantie met een beetje ongeluk hier en daar. Maar hey, zonder telefoon geniet je wel meer van het uitzicht toch! Zal ik ooit terug gaan? Ja geen twijfel over mogelijk. Is het aan te raden? Absoluut, maar een overnachting op zo’n prachtig eiland is wel een aanrader. Maar ik moet zeggen dat het luxe Loisir Naha hotel ook geen verkeerde keuze was. Al is het niet de meest voor de hand liggende keuze voor arme studenten, dus er loopt wel ander volk rond. Was Golden Week druk? Nou, misschien omdat iedereen denkt dat iedereen naar Okinawa gaat komen er juist misschien minder mensen. Of alles in vergelijking met Tokyo is rustiger. Of we hebben het gewoon niet ervaren als druk.