Ik ben geëmigreerd naar Japan!

20 februari
2018

Ik ben verhuisd naar Japan! … Vooraf deze mededeling had ik mij voorgenomen om hier nog een bericht te schrijven maar het kwam er steeds maar niet van. Bij deze ga ik even terugblikken op het punt waar ik was gebleven.

Juli 2017

De laatste keer dat ik op mijn website heb geschreven is al meer dan een jaar geleden. Op dat moment begon ik aan mijn laatste half jaar op de Hogeschool Rotterdam, opleiding Trade Management Azië. Het laatste half jaar heb ik een scriptie geschreven voor het bedrijf Snappet. Het bedrijf heeft een leerplatform gemaakt wat voornamelijk wordt gebruikt op tablets in het lager onderwijs. Ik heb onderzocht welke markt in Azië het meest geschikt is voor Snappet. Het schrijven van een scriptie heeft mij meer tijd gekost dan ik in eerste instantie dacht. Mijn doel was afstuderen in vier jaar. Nu kan ik met trots zeggen dat ik dit doel heb bereikt! Eind juli 2017 sloot ik mijn scriptie af met een mooi cijfer en kon ik in september mijn diploma ophalen.


September 2017 werken

De volgende stap? Ik twijfelde tussen een master of werken. Voordat ik begon met mijn stage op de ambassade leek het mij heel leuk om een master de doen in political science. Na mijn stage op de Nederlandse ambassade in Tokio, afdeling publieksdiplomatie, politiek en culturele zaken wilde ik toch iets anders. Ik wil niet zeggen dat een baan bij de overheid niets voor mij is, maar ik neig toch meer naar iets commercieels. Daarom heb ik besloten om rond mei al een beetje te gaan oriënteren en op zoek te gaan naar werk. Door mijn lerares Japans werd ik onder andere gewezen op de International Talent Event Amsterdam. Het was een bedrijvenbeurs voor studenten (uit de regio Amsterdam) maar ik had mij gewoon ingeschreven. Het was een evenement met inspirerende sprekers, stands van bedrijven, dingen om te doen (linkedIn foto maken) of advies in te winnen over hoe je je CV aantrekkelijk maakt. Op de beurs raakte ik in gesprek met een meisje uit Litouwen die voor een Japans IT bedrijf werkt. Ze zochten nieuwe mensen voor het bedrijf om te komen werken in Tokio. Dit leek mij erg interessant dus ik heb snel daarna mijn CV opgestuurd.

Het bedrijf heeft een mini kantoortje in Amsterdam waar het meisje uit Litouwen en een Japanse manager werken voor het bedrijf. De vestiging in Amsterdam was toen net een paar maanden oud. Uiteindelijk werd ik uitgenodigd voor een gesprek op het kantoor in Amsterdam. Tot nu toe ging alle communicatie in het Engels. Tot dat ik de dag voor de sollicitatie werd gebeld en mij nog ‘even’ werd verteld dat de sollicitatie wel in het Japans is. Slik.. Ik had mij totaal niet voorbereid op een Japans gesprek dus de avond ervoor heb ik nog wat onderzoek gedaan over Japanse sollicitaties. In Japan wordt solliciteren door mensen die net van school komen ‘job hunting’ genoemd. Iedereen begint daarmee rond april. Er zijn dan ook beurzen waar bedrijven informatie geven over hun bedrijf of zelfs evenementen georganiseerd door bedrijven zelf. Sommige net afgestudeerden solliciteren wel bij 100 bedrijven, voornamelijk in de regio Tokio. Sollicitanten moeten een zwart pak dragen met een witte blouse. Je mag geen nagellak of lippenstift dragen en je haar moet netjes naar achter in een staart. Uiteraard was ik op de hoogte van deze formaliteiten maar ik had geen geschikte witte blouse en daar ook niet meer bij stil gestaan. Omdat de sollicitatie in Amsterdam was en deze formaliteiten niet in Nederland gelden heb ik uiteraard wel nette kleding gedragen maar geen witte blouse maar ene leuke blouse met bloemetjes.

Ik was erg zenuwachtig voor de sollicitatie omdat ik niet goed wist wat ik moest verwachten. Ik probeerde daarom maar te denken “Ik zie het wel, het is sowieso een goede oefening”. Het gesprek verliep wel goed ook al was ik wel zenuwachtig. Dat merkte ze ook en probeerde mij een beetje op mijn gemak te stellen. Na het gesprek moest ik een toets maken. Dit was mij die dag ervoor wel verteld maar ik had totaal geen idee wat ik moest verwachten. Het bleek uiteindelijk te bestaan uit twee onderdelen, een IQ/reken gedeelte en een persoonlijkheidstoets.

Het IQ/reken gedeelte was in het Engels en meerkeuze. Je mocht geen rekenmachine gebruiken. In eerste instantie een opluchting want dan kun je alsnog gokken. Die opluchting verdween snel toen ik het boekje open deed en de eerste vraag las en vervolgens zag dat de meerkeuze tot J was. Ik ben ook geen rekenwonder dus ik kan je vertellen dat het niet zo goed ging. Ik heb ook veel gegokt.

Het tweede deel was een persoonlijkheidstoets dus daar kun je niet veel aan fout doen. Dit deel is trouwens het belangrijkste voor het bedrijf zodat ze kunnen meten in hoeverre iemand bij de cultuur van het bedrijf past.

Het duurde uiteindelijk een paar weken voordat ik iets zou horen. Eigenlijk had ik niet echt een goed gevoel over het gesprek en de toets dus dacht ik bij mezelf ‘goede ervaring maar nu door’. Ondertussen ben ik daarom ook gaan solliciteren in Nederland. Ik heb gesolliciteerd bij het bedrijf B&S in Dordrecht. Ik kende het bedrijf van een bedrijvenbeurs die werd georganiseerd door de Hogeschool Rotterdam. Ik zocht toen een stage maar mijn wensen sloten niet aan op het bedrijf destijds. Ik werd wel geadviseerd om het zeker in de toekomst nog eens te proberen voor eventueel scriptie of werk. Dat heb ik gedaan en met succes! Nog voordat ik echt helemaal klaar was met mijn HBO was ik aangenomen en ben ik een week na het behalen van mijn diploma begonnen.

Ik ben begonnen als trainee bij JTG trading, onderdeel van B&S en Holland Trading Group. Het bedrijf handelt in (luxe) parfum en skin care. Mijn functie was sales assistant. Van augustus tot december heb ik hier met plezier gewerkt. Het werk wat ik deed sloot goed aan op de opleiding Trade Management Azië en ik had hele gezellige collega’s. In die maanden heb ik zeker veel geleerd en daar ben ik JTG erg dankbaar voor! Shout out to ya’ll! Als je trouwens denkt, wat doet die kat daar tussen de fotos? Dat is Felix! De kantoorkat van JTG.

 

Echter kreeg ik te horen van het Japanse bedrijf dat ik op tweede gesprek mocht komen. Althans Skype-gesprek met de HR manager van het bedrijf. Het was een heel stroef gesprek en ook mede door de slechte kwaliteit van de verbinding was het echt moeilijk te volgen wat ze vroeg en vertelde. Nu had ik helemaal geen vertrouwen meer dat ik nog verder mocht in de procedure. Het duurde daarom ook weer een tijdje voordat ik iets hoorde. Ik moet er wel bij zeggen, procedures duren altijd erg lang in Japan. Er zijn veel mensen betrokken en veel wordt nog met papier afgehandeld.

Het Litouwse meisje belde mij wederom op dat ik door was naar de volgende, en tevens laatste ronde van de sollicitatieprocedure. Dit betekende een gesprek met de directeur van het bedrijf. Eind van het jaar kwam hij naar Nederland voor gesprekken met bedrijven en dan zou ik hem ook kunnen ontmoeten. Dit is gebeurd op een zaterdag in het Okura Hotel in Amsterdam op de bovenste verdieping met prachtig uitzicht over de stad. Het Litouwse meisje en de Japanse manager waren ook aanwezig. De directeur was erg casual gekleed en kwam heel vriendelijk over. Het gesprek was eigenlijk weer een herhaling van de vorige gesprekken, wie ik ben, wat ik wil etc. Daarna vertelde hij mij nog dingen over het bedrijf. Op het eind vroeg hij of ik vragen had. Ik had wel een aantal vragen voorbereid maar het leek alsof hij een interview verwachtte. Uiteindelijk eindigde het gesprek met een volgens hem ‘zeer moeilijke vraag waar ik goed over na moest denken’ …… “Wat is je favoriete Japanse eten?” op een toon alsof dat de doorslag zou geven! Ik kon moeilijk hoogte krijgen hoe ik het had gedaan maar de directeur was echt heel aardig dus het voelde beter als met de HR manager via skype.

Na een week hoorde ik uiteindelijk dat ik was aangenomen en ik kon het eigenlijk niet geloven. Daarna ging alles vrij vlot. Uiteindelijk bleek ik niet de enige die was aangenomen. Een Nederlandse jongen (Dillen) is al gestart en nog een Nederlands meisje (Ellen) begint tegelijkertijd met mij op 1 maart. Ik heb ze ook ontmoet tijdens een welkom get-together. Met Ellen heb ik het meeste contact gehad en ik kan het goed met haar vinden! Uiteindelijk gaan we werken bij een bedrijf waar we in de minderheid zijn dus we hebben ook wel steun aan elkaar denk ik.

Ondertussen kregen we informatie gestuurd van de HR afdeling van het hoofdkantoor in Tokio. De communicatie verliep in het Engels omdat de man die het regelt een Amerikaan is. Voordat ik ga starten heb ik ook een vrij pittige IT cursus opgestuurd gekregen die ik online moest maken. Het gaat vooral om de basis van IT. De hele cursus is in het Japans en niet gericht op buitenlanders zoals ik. Het heeft mij daarom ook best wat uren gekost en ik ben nu nog steeds bezig met het afronden. Het is tegelijkertijd wel een hele goede manier om mijn Japans te verbeteren. Als ik 1 maart start begin ik trouwens met (ongeveer) 40 andere nieuwe werknemers. Zij zullen ook van mijn leeftijd zijn denk ik. Het eerste half jaar gaan we met zijn allen een intensieve training volgen om ons klaar te stomen voor een echte functie. De functie is namelijk nu nog onbekend. Dat is vrij normaal in Japan omdat men niet solliciteert op functie maar op bedrijf. Natuurlijk moet iemand wel affiniteit hebben met het bedrijf. Het is denk ik vergelijkbaar met een traineeship.

Van het bedrijf krijgen we een visum voor 5 jaar met de status engineer/ specialist in humanities / Int’l Service. Na het invullen van formulieren krijg je een paar weken later een Certificate of Eligiblity opgestuurd. Vervolgens moet je naar de ambassade in Den Haag om het visum aan te vragen. Vroeger kon dit binnen 1 dag, door s’ochtends de papieren in te leveren en s’middags het visum op te halen. Helaas is dit nu veranderd en moest ik twee keer naar Den Haag. Maar ach, het is beter dan zonder visum naar Japan te gaan want dat ik al eens meegemaakt in 2016 toen het certificate of eligibility pas heel laat kwam.

Januari en februari 2018

Voor de kerst ben ik gestopt bij JTG. Ik wilde mij namelijk goed kunnen voorbereiden op het emigreren, nieuwe baan en tijd door brengen met mijn familie en vrienden. Toen ik het vertelde reageerde iedereen enthousiast en gunde mij het heel erg. Dat vond ik wel heel prettig omdat ik erg op zag tegen het moment om te vertellen dat ik ging stoppen (zeker na zo’n korte periode).

Oostenrijk
In januari ben ik nog een week gaan skiën in Oostenrijk met mijn ouders, broer en vriendin van mijn broer Kirsa. Het was erg leuk om weer terug te zijn in Brixen im Thale waar ik vroeger veel tijd heb doorgebracht op wintersport en ook een aantal zomers. We hebben heerlijk gegeten en ik kon echt even mijn hoofd leegmaken.

 

Een week daarna zijn we nog naar Malaga gevlogen om kennissen te bezoeken. Zij zijn geëmigreerd naar Spanje en ik wilde ze heel graag nog zien voordat ik weg zou gaan. Helaas was het een beetje koud maar zeker niet minder gezellig!

 

De afgelopen weken heb ik voornamelijk gebruikt om spullen uit te zoeken en weg te gooien. Ik ga namelijk samenwonen met Kanji. Zijn huis is in totaal 24m2 dus het is een beetje passen en meten.

Afscheid Schiphol 2018

De laatste paar dagen heb ik mijn koffers ingepakt en mijn kamer zo goed als leeg te maken. Nu pas begon het besef een beetje te dagen dat ik écht weg ga en niet (snel) terugkeer, behalve dan voor vakanties natuurlijk.

17 februari om 14:30 vloog ik met KLM direct naar Narita airport Tokio. Mijn ouders, broer en Kirsa hebben mij uitgezwaaid op Schiphol. Die zaterdag was erg emotioneel en spannend. Al die tijd wist ik dat ik weg ging alleen nu ging het ook echt gebeuren. Het was dus uiteindelijk wel moeilijker dan ik had verwacht. Maar, ik wist ook dat aan de andere kant Kanji op mij zou wachten. Dat is wel een geruststelling.

De vlucht zelf ging goed, ik zat lekker bij het raam dus ik kon een beetje slapen. De directe vlucht was verder wel prettig. Er zaten trouwens ook heel wat Nederlanders aan boord die doorvlogen naar Korea voor de spelen. Het eten was lekker, personeel vriendelijk maar het aanbod qua films vond ik echt bagger. Normaal gesproken zijn er wel grote blockbusters te zien maar dat vond ik erg tegenvallen.

Op Narita aangekomen moest ik langs de paspoort controle. Omdat ik een visum had moest ik wat formulieren invullen en toen kreeg ik vervolgens een residence card. Hiermee kan ik volgende keer Japan in en uit bij een speciale ingang zodat ik niet lang hoef te wachten.

Rond half 11 had ik mijn koffers en stond Kanji op mij te wachten in de vertrekhal. Hij was heel blij om mij te zien en ik natuurlijk hem! We zijn eigenlijk direct naar ja ja .. (mijn nieuwe) huis gegaan. Daar heb ik mijn koffers gedropt en zijn we vlakbij Indische curry gaan eten voor de lunch.

Terug thuis heb ik even een uurtje geslapen omdat ik toch best last had van een jetlag. Daarna zijn we s’middags naar Ueno gegaan om te kijken naar wat spulletjes voor in huis. We moesten nog een TV kastje met kastjes eronder en een rek voor in het gangetje voor Kanji’s sportschool spullen.

Terug thuis heb ik even met mijn ouders geskypt en ging Kanji naar de sportschool. Maar voordat hij ging besefte ik nu pas echt dat ik was geëmigreerd waardoor ik heel emotioneel werd. Daarnaast was ik ook heel moe en voelde ik mij een beetje ziek dus dat hielp ook niet. Toen Kanji naar de sportschool ging heb ik nog even gebeld met mijn ouders en daarna voelde ik mij weer een stuk beter. Ik heb mijn spullen uitgepakt, gelukkig ging dit heel vlot.

Tot nu toe ben ik naar de gemeente geweest om mij in te schrijven. In het verleden heb ik heel wat uren doorgebracht omdat het allemaal zo lang duurde maar dit keer ging het heel snel! De dag er na heb ik afgesproken met Ayumi. Ze was een uitwisselingstudent op de Hogeschool Rotterdam en een hele goede vriendin geworden.

Donderdag neemt Kanji vrij en gaan we nog even op zoek naar meubeltjes (waarschijnlijk bij de IKEA). Vrijdag ga ik naar het bedrijf om samen met de anderen die 1 maart beginnen een bankrekening te openen en een treinticket te regelen zodat ik voortaan vrij kan reizen tussen huis (Station Nippori) en werk (Station Yotsuya). Van deur tot deur is dit ongeveer 30-40 minuten.

Op dit moment voel ik mij een stuk beter dan de eerste dagen alleen heb ik nog wel een beetje last van een jetlag. Binnenkort probeer ik weer wat de schrijven op mijn blog en zal ik het korter houden dan nu. 😊 Als je het leuk vind kun je onderaan een reactie of vraag achterlaten.

Dit bericht is geplaatst in Emigreren. Bookmark de permalink.

Eén reactie op Ik ben geëmigreerd naar Japan!

  1. Pauline. schreef:

    Hoi Michelle, wat leuk dat je via je blog ons weer op de hoogte houdt van jouw leven in Japan. Het is maar goed dat je er al zo vaak geweest bent, jij kijkt niet meer vreemd op van alle bureaucratie daar. Het is ook heerlijk dat je Kanji hebt, in ieder geval al iemand op wie je kunt rekenen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *