Een half jaar verder

4 augustus
2018

Het werd weer eens hoog tijd om iets van mij te laten horen. Het is inmiddels ongeveer zes maanden geleden dat ik de stap heb gezet om te emigreren naar Japan, Tokio.

Op 1 maart startte ik officieel bij mijn nieuwe Japanse werkgever en begon ik bij de Corporate Communications (CC) afdeling. De afdeling houd zich bezig met recruitment, training van personeel en onderhouden van publieke relaties. De afdeling wordt ook wel het gezicht van het bedrijf genoemd.

Ellen begon tegelijkertijd met mij maar bij een andere afdeling. De eerste maand waren we beide in dienst als contract medewerker en vanaf 1 april zouden we voor het echt starten en kregen we een permanent contract.

Een van de medewerkers van CC was onder andere Nik. Hij was op het moment dat ik startte op zakenreis naar Amerika (Boston) om langs verschillende universiteiten te gaan om ons bedrijf te promoten.

De eerste werkdag was op een donderdag en Ellen en ik moesten voornamelijk veel HR gerelateerde documenten invullen en overal onze Japanse handtekening stempelen. We kregen ook een twee uur durende stoomcursus over de regels van het bedrijf en beschermen van persoonlijke gegevens. Ik moet eerlijk zeggen dat ik slechts 30% begreep omdat er veel wettelijke termen werden gebruikt. Na al deze informatie hadden we best trek gekregen en het was bijna pauze. Toen werd ons verteld dat we een medische check moesten ondergaan en geen lunch mochten eten. De medische check was op een andere locatie. Ons bloed, urine, ogen, oren en nog wat dingen werden getest. We werden van de ene naar andere kamer gebracht en na ongeveer een uur stonden we weer buiten. De medische check wordt ieder jaar gehouden.

Terug bij het bedrijf was het nog maar een uur voordat we naar huis mochten. De werktijden zijn tot half zes. We gingen beide naar onze afdelingen en ik werd voorgesteld en moest mijzelf voorstellen.

De volgende dag startte ik om negen uur en was er ongeveer om 8:50. Om negen uur werd er iets omgeroepen en iedereen ging opstaan. De dag werd officieel ingeluid en iedereen kreeg de beurt om iets te melden als er iets te melden viel. Vervolgens werd de dag doorgenomen per recruitment, training en PR. Vervolgens werd er een leus opgezegd en zei iedereen die na. Ik wist niet zo goed wat mij overkwam dus ik stond er maar een beetje ongemakkelijk bij (waarschijnlijk met een verbaasde blik). Aan het eind zei iedereen tegelijk “Laten we ons best doen vandaag ! ”.

Een paar seconde later kwam mijn collega met een handboek hoe ik mijn computer moest instellen. Gelukkig stond letterlijke iedere stap genoteerd, want ik had ab-so-luut geen idee wat ik allemaal aanklikte. Ik spreek goed Japans maar ik heb mij niet zoveel bezig gehouden met leren van de karakters. Gelukkig ben ik niet a-technisch en wist ik gelukkig wel waar ik moest klikken. De rest van de dag heb ik niet erg veel gedaan. Ik moest een aantal documenten kopiëren.

Gelukkig was het vrijdag dus kon ik het weekend alles laten bezinken. Ik had eigenlijk verwacht dat ik uiteten genomen zou worden als een soort van welkom. Ellen haar afdeling hadden dat wel georganiseerd maar toen de klok half zes sloeg en iedereen weer opstond om te dag af te sluiten werd al snel duidelijk dat er niets georganiseerd was. Misschien volgende week!

De week erna moest ik voornamelijk documenten kopiëren en in mappen stoppen. Mijn collega’s waren vrij afstandelijk en er werd niet zoveel interesse in mij getoond. Gelukkig kon ik wel lunchen met Ellen en onze ervaringen bespreken.

Na twee weken kwam Nik terug van zijn zakenreis en kreeg ik voor het eerst te horen dat hij over drie weken zou stoppen en zou beginnen bij zijn nieuwe werkgever, de grootste zoekgigant op het internet. Guess where!

In die drie weken kreeg ik informatie over internationale recruitment en de tools die hij daarvoor gebruikte. Hij vertelde mij dat ze graag wilde dat ik zijn baan zou overnam, maar daar wist ik zelf nog niets van. Toen ik voor het eerst met het bedrijf sprak, vertelden ze mij dat ze Japans sprekende studenten zochten die ze konden opleiden als IT specialisten.

De optie verantwoordelijk zijn voor internationale recruitment is nooit besproken maar ik liet het maar een beetje over mij heen komen. Nik was vooral bezig met recent afgestudeerde studenten werven die Japans spreken en informatica studeerden. Zijn werkzaamheden bleven niet alleen bij recruitment maar ook het hele circus wat daarna komt, onder andere visum regelen, bank account openen en alle communicatie onderhouden tussen de student en het bedrijf. Veel van deze communicatie was gelukkig in het Engels.

Nik zelf is een beetje introvert en ik kreeg het idee dat hij niet echt zin had om alles aan mij over te dragen dus ik moest best aandringen omdat de dagen ook maar bleven aftellen.

Een van de laatste dagen werd zijn afscheidsfeestje georganiseerd. Nik vroeg of dit feestje ook meteen mijn welkom feestje was maar ik hoorde mijn collega’s fluisteren dat dit een andere keer zou worden gehouden. Yes, ik was er al een tijdje op aan het wachten 😊

Kort nadat Nik weg ging, begon mijn officiële training als newcomer. Zoals ik eerder schreef beginnen net-afgestudeerden allemaal 1 april. De mensen die op dezelfde datum beginnen worden douki genoemd, het is vergelijkbaar met klasgenoten van hetzelfde jaar. Dit heeft alles met hiërarchie te maken en je plek in het bedrijf, in mijn geval helemaal onderaan.

Ik heb 46 douki waarvan de meeste Japanners zijn en een aantal Chinezen die al in Japan woonde. De eerste dagen werden we gebombardeerd met documenten. De moed zakte wel een beetje in mijn schoenen aangezien ik niet alles begreep. Gelukkig kon de douki die naast mij zat wel een beetje, met nadruk op beetje, Engels om dingen uit te leggen. De eerste dag eindigde wel met een gezellige BBQ.

 

Na drie dagen documenten doornemen en luisteren naar presentaties kregen we verschillende trainingen door externe bedrijven. Een van de trainingen was een soort van hoe-word-ik-een-goede-werknemer training. Het was een algemene training met bijvoorbeeld dingen als hoe je moet rapporteren naar je senioren en bazen. De training was vrij pittig en we moesten ook werken in teams. Tijdens de training kregen we elke dag een handboek van ongeveer 70 pagina’s waarvan ik niet veel begreep. Na de driedaagse training moesten we verschillende documenten invullen voor pensioen, verzekeringen en bank accounts. Mijn douki waren allemaal heel behulpzaam en ook wel nieuwsgierig naar ons westerlingen. Toch merkte ik dat ik niet helemaal kon meekomen zoals ik had gehoopt.

We kregen ook nog een training hoe we ons moesten gedragen in het zakelijke leven. De training hield voornamelijk in op welke toon je moest praten, hoe ver je moest buigen, hoe je een business card uitwisselt etc. De training was ontzettend streng en we moesten elke dag in pak. Ik vond het af en toe ook wel lachwekkend hoor, al die regels waarvan mensen toch niet verwachten dat ik ze kan onthouden.

Tijdens deze maand was er ook één dag met een training die Diversity heette. Dit was eigenlijk de leukste dag. Bij het externe bedrijf werkte vooral buitenlanders die ons leerde over interculturele communicatie. Het boek wat we kregen was zowel in Engels en Japans, dus ik kon eindelijk weer een beetje meekomen. De training was heel erg leuk en herkenbaar. We moesten verschillende opdrachten uitvoeren en vooral de verschillen tussen Japan en het Westen kwam goed aan bod. Tijdens mijn studie heb ik hier ook over geleerd dus de meeste dingen wist ik wel. Het was wel een eye-opener voor veel van mij douki. De meeste van mijn douki vonden de training niet leuk omdat er actief moest worden gediscussieerd. De meeste Japanners prefereren stil zitten en luisteren. Helaas duurde de training maar één dag.

In de laatste week gingen we op kamp! Het had allemaal wel wat weg van school. We moesten om tien uur beginnen en het was ongeveer twee uur reizen vanaf huis. Tijdens dit driedaagse kamp moesten we alles toepassen wat we hadden geleerd. Het externe bedrijf had verschillende oefeningen voor ons. Het was heel erg gericht om onze sterktes en zwaktes naar boven te halen en ons uit onze comfortzone te halen. Mijn groep bestond uit een jongen die nogal eigenwijs en extravert was, drie mensen die bijna niks zeiden en mij. Eerlijk gezegd begreep ik de ballen niet waar de opdracht over ging dus ik zat er een beetje bij voor spek en bonen. Uiteindelijk werd duidelijk dat we voor een bedrijf een reclame campagne moesten opzetten via de krant. We moesten een actieplan opstellen en deze presenteren aan een klant. De setting kwam heel echt over, en ook de klant was een man die wij nooit eerder hadden ontmoet. Tijdens de meeting met hem moesten we bijvoorbeeld onze business kaartjes uitwisselen en tienduizend keer buigen en ons verontschuldigen. Ik moet zeggen dat ik het wel serieus nam maar dat ik gewoon niet goed begreep wat er verwacht werd. Er was tijdens de training ook belachelijk weinig tijd om keuzes te maken. Ondanks dat de klant een reclame campagne via de krant wilde, hebben wij ons voorstel totaal gericht op online marketing. Na twee meetings begon de klant helemaal te schreeuwen en ons uit te schelden of we het niet begrepen. Ik had echt geen idee wat mij overkwam maar ik vond het eigenlijk wel een beetje lachwekkend. M’n groepje vond het wat minder leuk want die waren zichtbaar aangedaan. De tweede avond moesten we ook tot negen uur s’ avonds werken aan ons nieuwe voorstel want de dag erna zou al de laatste dag zijn. Uiteindelijk hebben het project wel redelijk goed afgesloten en werd het voor mij ook duidelijk waar we mee bezig waren. Ik had uiteraard wel mijn douki’s gevraagd om uitleg en hulp maar het was gewoon complex en er was te weinig tijd om alles uit te leggen.

Uiteindelijk moesten we ons voorstel presenteren en werd het beste voorstel gekozen, niet die van ons, helaas!

 

Ik vond de afgelopen maand best wel heftig en confronterend omdat ik toch niet zoveel kennis had van de Japanse taal als ik dacht. De laatste dag werd besloten welke technische training iedereen zou gaan volgen. In de afgelopen maand had ik wel met mijn manager van de CC afdeling gesproken en eerlijk aangegeven dat ik de taal op dit niveau best pittig vond. Ze vroeg ik wel de technische training zou aankunnen waardoor ik erg begon te twijfelen aan mijzelf. Ellen wist dat ze terug ging naar de afdeling waar ze was gestart maar in mijn geval was alles vrij vaag. Uiteindelijk werd besloten dat ik terug naar de CC afdeling ging. Er was inmiddels maar één persoon die internationale recruitment kon, en dat was ik.

Nu ik officieel onderdeel uitmaak van het team kreeg ik een plek op de ranglijst van de afdeling, helemaal onderaan. Ondanks dat het bedrijf best modern overkomt, is er nog veel traditionele Japanse cultuur zichtbaar. Het is wel leerzaam en interessant en nu ik het beter onder de knie heb weet ik beter hoe ik in bepaalde situaties moet reageren.
Je zult je wel afvragen of er ooit nog een welkom gebaar is gekomen, maar tot de dag van vandaag is die niet gekomen. Aan de ene kant voel ik mij soms wel een beetje eenzaam. Ik vind zelf emigreren en starten bij een Japans bedrijf best een grote stap maar voor mijn afdeling was het niet echt iets om bij stil te staan. Gelukkig zijn mijn collega’s wel een beetje meer geïnteresseerd en krijg ik veel hulp als ik iets niet weet.

Gelukkig zijn er wel andere manieren om met te leren kennen. Zo ben ik lid van de English Conversation Club en heb ik ook een keer meegedaan met de bowling club. Met mijn douki’s sprak ik de eerste maanden ook zo nu en dan af! 

 

Internationale recruitment heb ik mijzelf inmiddels eigen gemaakt. Iedere dag moest ik ook een dagelijks rapport schrijven in het Japans wat ik had gedaan. Ik kreeg van een collega elke dag feedback op mijn Japans. Ze deed ook een deel van Nik zijn taken en was al een paar maanden zwanger. De dag dat ze met zwangerschapsverlof zou gaan kwam dichterbij dus elke dag gaf zij mij uitleg hoe dingen werden geregeld. Ze was ontzettend aardig en geduldig. Ik zag er wel tegen op dat ze weg zou gaan. De kans dat ze snel terugkomt is zeer klein omdat het heel moeilijk is om kinderopvang te regelen in Tokio. Ze is daarom verhuisd naar haar ouders huis in het zuiden van Japan. 

De afgelopen maanden zijn heel snel gegaan. Samenwonen met Kanji op 24m2 oppervlakte blijft wel een uitdaging. Je zit constant op elkaars lip. Gelukkig is het over het algemeen wel gezellig en doen we leuke dingen samen in de avond en weekenden. Ondanks dat ik eerder in Japan heb gewoond, is dit toch weer een hele nieuwe ervaring voor mij. In het begin had ik het idee dat het mij redelijk gemakkelijk afging, maar ik moet zeggen dat ik toch nog hard op zoek ben naar een goede balans in mijn werk-privé leven. Echte heimwee zou ik het niet noemen, maar ik mis mijn familie, vriendinnen en katten meer dan ik had verwacht. Een Nederlandse kennis die is geëmigreerd naar Spanje gaf mij het advies om het als een avontuur te zien en niet als iets definitiefs. Dan is het makkelijker om te genieten. Dat vond ik wel een goed advies.

Qua werk heb ik nu meer wel zelfvertrouwen in mijn Japans. Ik kan formele e-mails schrijven, documenten opstellen en de telefoon beantwoorden. Ik geef twee a drie keer per week presentaties over ons bedrijf aan Japanse studenten die bij ons bedrijf langskomen om te zien wat wij doen. Amerikaanse studenten kunnen ons benaderen via een website waar universiteiten zijn aangesloten. Als er studenten zijn die bij ons profiel aansluiten benader ik ze voor een Skype gesprek en vertel ik meer over ons bedrijf. Daarna nodig ik ze uit voor een eerste sollicitatiegesprek in het Japans. Vervolgens moeten de studenten een persoonlijkheidstest afleggen en worden ze uitgenodigd voor een laatste sollicitatiegesprek. Dit alles gaat online.

Op zich vind ik het wel leuk om verantwoordelijk te zijn voor mijn eigen onderdeel binnen de afdeling, maar als ik eerlijk ben zie ik mijzelf niet voor een lange tijd internationale recruitment doen. Elke dag leer ik veel maar ik zou graag iets doen wat dichterbij mijn studie staat zoals handel, verkoop, marketing of logistiek. Ik vind het leuk om veel contact te hebben met klanten, studenten en collega’s alleen zoek ik net wat meer uitdaging in mijn werk. Het bedrijf heeft eerlijk aangegeven dat buitenlanders werven niet hoog op te prioriteitenlijst staat waardoor ik het ook wel moeilijk vind om gemotiveerd te blijven. Of ik het nu wel of niet doe, het maakt ze niet zoveel uit. Ik vind het wel lastig om met die houding om te gaan. Gelukkig krijg ik nu ook wat andere taken te doen. 

Het leven in Tokio verder is prima. Ondanks de kleine oppervlakte waar we wonen kunnen we alles doen wat we willen. Binnen huis hebben we de taken goed verdeeld dus ben ik zeker niet alleen verantwoordelijk voor huishoudelijke taken. We hebben in de buurt twee goede supermarkten en alles is wel in bereik van 5 minuten fietsen.

De zomer is wel erg warm en klef. De temperaturen liggen rond de 33 graden met gevoelstemperatuur rond 36-38 graden. Zelfs s ’nachts wordt het niet kouder dan 29 graden, dus we slapen met airconditioning op de zachtste stand. Overdag ga ik liever niet naar buiten omdat het lijkt of je in een sauna loopt door de hoge luchtvochtigheid. Men maakt zich erg zorgen over de Olympische spelen in 2020 die in juli worden gehouden.

Een poosje geleden is Japan nog in het nieuws geweest vanwege grote overstromingen en de hittegolf. Buiten de hitte om is er gelukkig niets aan de hand in Tokio. De laatste tijd zijn er ook weinig aardbevingen dus het is redelijk stabiel. Natuurlijk is de kans altijd aanwezig dus je bent altijd wel een beetje op je hoede. De natuur is hier onvoorspelbaarder dan in Nederland.

In Augustus hebben Kanji en ik een vakantie gepland naar Taiwan voor vijf dagen. Het is wel lang voor zo’n klein eiland maar we gaan ook lekker relaxen aan het zwembad. Met elf vakantiedagen per jaar moet je goed plannen wat ik soms wel stressvol vind. Als je ziek bent moet je namelijk je eigen vakantiedagen gebruiken..

We zijn allebei echt toe aan vakantie en lekker relaxen. Ik heb sinds kort een e-reader aangeschaft en ben begonnen met het boek Het Juvenalis Dilemma van Dan Brown. Als jullie nog leuke aanbevelingen hebben stuur mij dan een berichtje of laat een berichtje achter onderaan deze blog post!

Er is uiteraard een hoop wat ik vergeet te schrijven dus hieronder nog een aantal foto’s van de afgelopen maanden. Tot de volgende blog post!

 

Kanji’s rugby wedstrijd kijken 31 maart

 

Koningsdag 26 april

 

Circus du Soleil 16 mei

 

Fietsend de buurt verkennen met Kanji 2 juni

 

Lunchen met Hana in juli

 

Kim’s verjaardag bij de ambassade 7 juli

 

Dagje strand 14 juli

 

En last but not least, foto’s van eten! 

Dit bericht is geplaatst in 2018 Leven in Japan. Bookmark de permalink.

2 reacties op Een half jaar verder

  1. Pauline schreef:

    Beetje late reactie van mij, toen je net weg was keek ik geregeld maar er kwamen geen nieuwe berichten. We hebben elkaar inmiddels alweer gezien en gesproken maar ook al is dit bericht oud, toch leuk om het te lezen. Inmiddels heb je een nieuwe baan hoorde ik, van harte gefeliciteerd. Succes in je nieuwe job, hopelijk leuke collega,s. Ik ben benieuwd of het weer zo,n strak georganiseerd bedrijf is maar dat zal wel, is toch echt Japans maak ik uit jouw info op.

  2. Marta walther-veraart schreef:

    Lieve michelle vanuit een zeer warm waddinxveen,het is wel fijn dat je het daar goed doet het is tenslotte toch een hele andere cultuur wat het werken betreft.ik heb zelf alle boeken van dan brown gelezen en vond ze allemaal goed op het laatste boek de oorsprong na deze was een beetje te ingewikkeld ook zijn de boeken van karin slaughter erg goed doe de groetjes aan kanji en tot de volgende blog. Xxx marta

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *