Bezoek aan het bedrijf & huisje

27 februari
2018

Afgelopen vrijdag (23/2) had ik een afspraak bij mijn nieuwe werkgever (vanwege privacy redenen noem ik de naam van het bedrijf niet op mijn blog) om een aantal zaken te regelen waaronder een bankrekening openen en een OV-kaart regelen zodat ik heen en weer kan reizen. ‘Alle nieuwe mensen’ werden om 10 uur verwacht bij het hoofdgebouw van het bedrijf. Ik had afgesproken met Ellen om samen te gaan vanaf het station vlakbij het bedrijf. We waren er iets eerder dan 10 uur en zagen geen andere mensen bij de receptie. Wel Pepper de robot. Een receptie met receptionist was er niet.

Het gebouw zelf is heel netjes en licht. Heel veel Japanse bedrijven zijn van binnen grijs en grauw maar dit gebouw was heel anders. Er stonden planten en mooie Japanse ikebana (bloemstukkunsten). De vergaderplekken die we konden zien waren van glas dus het kwam heel erg open over.

Ondertussen hadden we de Amerikaan (ik noem hem Nik vanwege privacy redenen) op de hoogte gebracht dat we er waren en kwam hij naar ons toe. Toen hij zei “Let’s go ! ” vroegen we aan hem waar de rest was. Wat bleek? Wij waren de enige nieuwe mensen die starten op 1 maart. Ook weer vanwege privacy redenen werden onze namen niet vernoemd in de BCC mails die werden verstuurd naar iedereen. Écht heel Japans.

Vervolgens gingen we eerst een bankrekening openen. Hiervoor hadden we een aantal documenten/spullen nodig waaronder ons ‘contract’ van drie zinnen lang, onze residence card en een stempel. Deze stempel (hanko / inkan) is rond, ongeveer 5cm groot en 13,5 mm breed en mijn achternaam staat er op. Ik heb deze stempel laten maken door een automaat en geldt als officiële handtekening in Japan. Zonder deze stempel kun je eigenlijk niet voor langere tijd in Japan leven. Je denkt natuurlijk, maar dit is toch super makkelijk te vervalsen?! Dat denk ik ook maar ja regels zijn regels.

Bij de bank werden we begeleid door verschillende mensen. Eerst moesten we op een iPad allemaal persoonlijke gegevens invullen, vervolgens kwam er een ander mevrouw en werden we in een soort hokje/kamer meegenomen waar we vervolgens alle persoonlijke gegevens op papier moesten invullen. De mevrouw van de bank liep daarna weg en bleef 30 minuten weg. Ze kwam terug met de papieren en bij iedere fout die we hadden geschreven op het formulier (een krasje, verkeerde letter etc.) moesten we een stempel zetten. Maar het formulier had van die kopiebladen, daar moest dus ook een stempel op. De mevrouw  van de bank ging weer weg en bleef weer langer dan een half uur weg. Toen ze terug kwam moesten we nog op een aantal papieren stempels zetten waardoor het ondertussen een onleesbaar geheel werd. Vervolgens liep ze wéer weg en kwam uiteindelijk terug met ons, hoe zal ik het noemen? Een spaarbankboekje? Het is niet voor sparen maar een boekje waarmee je kunt zien hoeveel er op je rekening staat. Dit boekje kun je in een bankautomaat stoppen (alleen van je eigen bank) en dan worden de gegevens bijgewerkt (hoeveel salaris je hebt en hoeveel geld je hebt gestort). Bizar! Ik dacht even dat ik aan het tijdreizen was. Gelukkig vertelde de mevrouw ons dat we ook toegang hebben tot internet bankieren.

De betaalpas wordt een week later opgestuurd. Wat ik ook prachtig en choquerend vond is dat we zélf onze pincode mochten bedenken!

Oke, na zo’n twee en een half uur waren we klaar en zijn we terug gelopen naar het bedrijf. We moesten ook nog een treinticket kopen zodat we vrij kunnen reizen tussen thuis en bedrijf. Dit ging op zich wel vlot.

Hierna zijn Ellen en ik beide naar huis gegaan. Met mijn bankrekening kon ik namelijk een telefoonabonnement afsluiten! Ik ging naar de telefoonwinkel waar ik eerder informatie had opgevraagd. Ik moest wederom weer een heleboel formulieren invullen, tekenen en vervolgens op een iPad al deze gegevens herhalen. Mijn telefoon werd getest of het kaartje zou werken en dat lukte. Na anderhalf uur was ik bijna klaar en wilde ik met mijn nieuwe bankrekening een abonnement afsluiten. Dit ging helaas niet en moest ik de bank bellen om te vragen waarom. Uiteindelijk bleek dat ik pas over een week als alles geactiveerd is mijn bankrekening kan gebruiken.

Sommige mensen zeggen wel eens tegen mij “Wow Japan, technologisch land! “ maar op vele vlakken is Japan álles behalve technologisch en vooruitstrevend. Er is in Japan ontzettend veel bureaucratie waar je echt geduld voor moet hebben en voorbereid op moet zijn. Dit is trouwens niet als je op vakantie gaat hoor, wees gerust! Kanji vertelde mij dat hij precies hetzelfde had meegemaakt met registraties en hij is nog wel een Japanner.

Uiteindelijk heeft Kanji twee dagen later een telefoonabonnement voor mij afgesloten en kan ik nu bellen en internet gebruiken! Wat een feest. Mijn WhatsApp blijft wel hetzelfde alleen is mijn telefoon nummer nu anders.

Foto’s van de afgelopen week 

 

IKEA

Gisteren zijn de IKEA spullen aangekomen! We hebben een kast, tafeltje, rek voor in de gang en nog wat losse spulletjes voor de keuken gekocht. Zoals ik eerder heb vermeld op mijn blog is de totale oppervlakte van het appartement ongeveer 24m2. Het is dus echt klein en we moeten efficiënt met de ruimte omgaan. Ik heb niet het idee dat het té klein is, althans zo voelt het nog niet. Voor veel mensen zal de grootte van het apartment wel een even schrikken zijn maar in Tokio is het vrij normaal dat mensen klein wonen. Het apartment is trouwens een 1K, dit betekent 1 Kitchen. Hiermee wordt bedoeld dat de keuken/badkamer/gang gescheiden is met een deur van de kamer. Als het allemaal goed gaat willen we op ten duur wel kijken naar de mogelijkheden voor iets groters. Mijn voornaamste reden is dat ook mijn familie kan komen logeren.

Hieronder een aantal foto’s van het apartment:

Er is nu een week voorbij en ik heb de afgelopen week voor me gevoel best veel geregeld en gedaan. Het voelt ook alsof ik er al langer ben dan een week. Het is voor mij de 7e keer in Japan dus heel veel dingen zijn voor mij normaal en niet meer zo spannend. Toch wil ik graag een leuk beeld schetsen op mijn blog van het leven in Japan en de verschillen tussen Nederland.

Op donderdag 1 maart start ik dus bij het Japanse bedrijf. Ik moet formeel gekleed wat betekent in pak. Gelukkig heb ik een mooi pak gekocht in Nederland. De eerste paar dagen worden we vooral overal voorgesteld bij managers en belangrijke personen. Ik ben echt ontzettend benieuwd hoe het zal gaan. Ik vind het nog steeds ook heel spannend en ben best zenuwachtig maar ik laat het gewoon over mij heenkomen.

Dit bericht is geplaatst in 2018 Leven in Japan. Bookmark de permalink.

2 reacties op Bezoek aan het bedrijf & huisje

  1. Pauline. schreef:

    Je hebt niet stil gezeten Michelle de eerste week in Tokyo. Jullie huis wat opgeleukt en inmiddels ook bij je nieuwe werkgever geweest. Het begin van je echt Carrière, daar heb je 4 jaar voor gestudeerd ( na alle basisopleidingen) Ik heb geprobeerd je een app te sturen maar die is volgens mij ergens blijven steken.
    Wij hopen echt dat je snel je draai vindt bij het bedrijf waar je voor gaat werken, dat is toch altijd een beetje afwachten, schrale troost: dat is het in Nederland ook. Doe Kanji de groeten, heel veel liefs van Toon en mij.

  2. Marta walther-veraart schreef:

    Hallo michelle en kanji mooi dat je al lekker bezig ben wat leuk dat je de nederlandse schaatsersgezien heb.het is wel een hoop werk voordat je alles geregeld is maar ja dan is het ook goed.groetjes uit een ijskoud waddinxveen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *