Vandaag heb ik, samen met mevrouw Inoue, de Japanse leraren en uitwisselingsstudenten van JF Oberlin universiteit en Meiji Universiteit en een klasgenoot de Japanse ambassade bezocht. Het bezoek was in het kader van de VIBE beurs. VIBE staat voor Vision on International and Business-related Education, en is een project tussen vier universiteiten: Rotterdam University of Applied Sciences (Hogeschool Rotterdam), University of Eastern Finland, Meiji University en J.F. Oberlin University . De beurs wordt vertstrekt met subsidies van het Industrialised Countries Instrument Education Co-operation programma wat wordt uitgevoerd door de Europese Unie en de Japanse overheid.
We werden hartelijk ontvangen door de ambassadeur Tsuji en het personeel van de ambassade. We namen plaats in een hele mooie en oude vergaderruimte. Tijdens de ‘vergadering’ heeft mevrouw Inoue het VIBE project gepresenteerd en mochten de uitwisselingstudenten hun ervaring delen met de ambassadeur. In de vergaderruimte stond een hele lange tafel. De belangrijkste personen, de ambassadeur en het personeel, mevrouw Inoue en de leraren zaten in het midden. De personen aan het einde van de tafel worden beschouwd als de minst belangrijke personen. Raad wie daar zaten! Ja ik en mijn klasgenoot! Maar ik geloof niet dat het in dit geval ook echt van toepassing was maar meer toeval was. Hoop ik dan maar. Het hele gesprek ging in het Japans. Gelukkig kon ik 75% wel volgen. Ik en mijn klasgenoot hoefde ons alleen te introduceren. De ambassadeur en het ambassade personeel herkende mij nog van de speech contest!
Uiteindelijk heeft het hele gesprek een kwartier geduurd en toen stonden we buiten, snel foto maken en was het alweer klaar!
Twee leraren van Meiji Universiteit, Dairokuno-sensei, en J.F. Oberlin Universiteit, Hori-sensei vroegen ons na het bezoek of wij zin hadden om samen te dineren. Het was alleen nog vroeg in de middag, dus we waren eerst met alle studenten naar de stad gegaan om wat te drinken en tijd te doden. Rond een uur of 6 hadden we afgesproken met de leraren en is na lang wikken en wegen besloten om chinees te eten vlakbij Rotterdam Centraal. Ken je die scene uit Breaking Bad toen Marie vroeg “I wonder whether people in Asia say ‘Let’s eat American today!’”, ik voel mij nu een beetje Marie.
De menukaart bestond uit kleine hapjes waardoor iedereen iets kon kiezen wat hij/zij lekker vond. In tegenstelling tot Chinezen, kiezen Japanners gelukkig wel eten wat ik ook lust. Als je met Chinezen naar de chinees gaat krijg je vaak hele aparte gerechten op tafel.
Na het avondeten werd de rekening betaald door de Japanse leraren. Ik heb mij laten vertellen dat dit wel normaal is aangezien zij de oudste zijn. Toen de rekening kwam schoot een van de leraren heel hard in de lach. Ik dacht dat het heel duur was. Vervolgens liet de leraar de rekening aan de andere leraar zien die ook in de lach schoot. Ze hadden nog nooit zo goedkoop, zoveel gegeten en gedronken! Meevaller…!
