Karaoke, Purikura en Clubs!

24 april
2012

Zaterdag had Celeste (uit Australië) gevraagd of ik zin had om naar Sapporo eki (centraal station) te gaan met een groep van de Rotary (soort AFS) en aantal Japanners. Over iets meer dan een week gaat zij al terug en wilde daarom nog met iedereen afspreken.
Ik was op tijd en had tijd om te vinden waar we hadden afgesproken. Dat bleek alleen niet zo makkelijk aangezien Sapporo centraal SUPER groot is en er HEEL VEEL mensen zijn (die overigens geen Engels kunnen). Na een half uur kwam Rachel me opzoeken, en bleek iedereen aan de andere kant van waar ik stond. Er waren twee Japanners van school, 2 Japanners die al afgestudeerd zijn, 5 Rotary studenten en Rachel, ik en Celeste.
We gingen eerst met zijn alleen wat eten en hebben daarna in zo’n gamehal purikura (die kleine, super bewerkte foto’s) genomen. We waren alleen met een stuk of 11 mensen, en dat was best krap in zo’n fotohokje! Maar wel heel grappig. Na een uur gingen we de stad in om een goedkope karaoke bar te vinden. Alleen was het niet makkelijk om er een te vinden voor 11 personen. We waren inmiddels al best ver van Sapporo Eki.
Uiteindelijk hadden we een goede karaoke bar gevonden! Het was mijn eerste keer karaoke (in Japan) en het was super grappig, ook al kon ik bijna niks meezingen! Na de karaoke gingen we terug omdat het inmiddels al half 8 was.
Gelukkig gingen de twee Japanners die niet meer op Yamanote zaten met mij mee naar Sapporo eki. Er gaan alleen niet zoveel treinen naar Ainosato, omdat het heel klein is en er niks te beleven valt. Ik moest een uur wachten en heb toen maar onigiri (rijstbal) gekocht. Om half 10 was ik pas thuis en ben ik na het douchen meteen gaan slapen. De volgende dag had ik namelijk afgesproken dat ik naar rugby zou gaan, om half 10.

De volgende ochtend was ik al om half 8 op om mij klaar te maken voor rugby club, op zondag naar school ja! Gelukkig was het mooi weer en waren Britney, Claudia, Celeste, en drie andere Japanners er ook. We kregen les van eigenlijk de jongens coach. We moesten op een parkje vlakbij de school spelen, omdat het jongens rugby team aan het spelen was op het schoolveld. We hebben uiteindelijk tot half 1 gespeeld.
Om 4 uur hadden we, de Yamanote uitwisselingstudenten en Honda-san en Yamazaki-sensei, afgesproken bij het station van mijn school om naar de Karaoke bar te gaan als afscheidsdingetje voor Celeste.
Ik dacht gezellig met iedereen de tijd te gaan doden, maar Celeste en Claudia gingen naar hun vriendje, Britney moest weg en de Japanners waren foetsie. Ik wilde nog naar de tennis club vragen of ik mee mocht doen, maar ik zag niemand meer. We gingen ons uiteindelijk maar omkleden in school (die is trouwens elke dag open, in het weekend alleen voor clubs, maar je kan wel gewoon naar je klas toe). Toen we naar beneden liepen zag ik toch nog de tennis club en vroeg via Celeste of ik mee mocht doen. Ik weer snel omkleden en heb uiteindelijk toch nog gespeeld! Zoals ik al eerder vertelde zijn er alleen maar jongens. En iedereen was helemaal van ‘Oh my! Ze gaat écht mee doen!’. Twee jongens hebben mij nog de technieken uitgelegd en het was super gezellig, ondanks mijn Japans nog niet goed genoeg is om een normaal gesprek te voeren. Iedereen beloofde mij heel de tijd dat ze heel hard Engels gingen leren, terwijl ik me constant verontschuldigde dat mijn Japans zo slecht is en dat ik heel hard mijn best doe om Japans te leren. Ik was blij dat ik mee kon doen omdat ik nog 3 en half uur tijd moest doden. De jongens zijn trouwens echt HEEL goed, en ik .. ben niet zó goed, maar ze vinden het toch wel leuk dat ik mee doe, of ik het kan of niet. Het racket is ook beetje anders waardoor het juist lastig is, maar als ik het een tijdje doe wen ik er wel aan!

Rond 2 uur ging iedereen weg en besloot ik maar langs de winkels tussen school en het station te slenteren. Ik ben ook nog een soort warenhuis ingegaan waar ik beneden, heel alleen, mijn lunchbox heb gegeten en boekje heb gelezen. Daarna ben ik weer verder gaan slenteren en ging ik thee drinken en een donut eten bij Mister Donut. En toen ineens werd ik helemaal plat gesmst waar ik was en dat ik moest opschieten. Rachel had namelijk gezegt dat ik bij het station moest zijn (waar Mister Donut ook is) maar het bleek een andere plaats te zijn. Ik kwam ook nog twee eerstejaars tegen van mijn school en die begonnen helemaal te praten en helemaal ‘oh my god, you are so pretty’  Uiteindelijk kwamen Tui en Jordyn (de rugby uitwisselingstudenten uit Nieuw Zeeland) mij halen. Gelukkig was iedereen laat!
Het was best raar om met je leraren naar de karaoke te gaan, maar het was super gezellig! We kregen er ook een lunch bij en ik had patatjes en soort (vergelijkbare) KFC kipstukjes! Oh, patatjes is echt iets wat ik echt mis!
Ik heb samen met Celeste en Rachel nog Purikura genomen! Celeste is purikura verslaafd, en ik stiekem ook beetje!

Terug naar het station heb ik nog donuts voor mijn gastfamilie gekocht, omdat ik het hele weekend niet thuis was geweest.
Ik was vandaag half 9 thuis en ben na douchen meteen gaan slapen, lekker vroeg!

Maandag had Celeste haar afscheidsspeech en ze moest huilen waardoor ik ook tranen in mijn ogen kreeg! Ik ken haar nog maar twee weken, maar ze heeft mij met zoveel geholpen en ze is zo lief! We hebben al gesproken dat als ik of zij keer naar Australië  Nederland gaat dat we elkaar gaan zien!
Ik was trouwens ook super erg verbrand van zondag en het zag er echt niet uit! Gelukkig is het wel aan het weg trekken.

Het is nu Dinsdag en ik voelde me vanochtend heel beroerd. Gelukkig was er geen school vandaag, in verband met medische checkups die wij niet hoeven te doen.
Deze week ga ik naar de kapper, tennisclub en English Conversation club party en zaterdag naar de AFS bijeenkomst waar ik heel veel zin in heb!
Mijn Japans gaat trouwens heel hard vooruit, mede omdat wij ook privéles op school krijgen. Dat is trouwens vanuit school, heel veel AFSers hebben dit niet. Op school is iedereen nog steeds heel aardig en iedereen praat tegen me!

Soms is het wel vermoeiend als buitenlander om constant in de belangstelling te staan. Overal waar je komt staren mensen. En als ik bijvoorbeeld in Sapporo Eki ben, of in het weekend door de stad slenter, krijgen mensen van school je hoe dan ook in de gaten en wijzen naar je of praten tegen je. Dat is wel gezellig natuurlijk! Maar soms ook irritant.
Ik ben wel blij dát mensen tegen mij praten, want in het begin praatte niemand tegen Rachel, en nog steeds niet, omdat ze best groot en intimiderend is.
Ik vind het wel lastig om een eigen vrienden clubje te creëren, omdat zij altijd is waar ik ben. Iedereen is wel heel aardig voor mij, maar toch is het lastig! Maar daar vind ik nog wel een oplossing voor.

Dit bericht is geplaatst in Club, Sapporo, School met de tags , , , , , . Bookmark de permalink.

4 reacties op Karaoke, Purikura en Clubs!

  1. Dagmar schreef:

    Hoi Michelle, je bent sportief bezig zég !!! cool hoor…..
    Waarom draagt die jongen een mondkapje? is die ziek of is die bang om ziek te worden?
    Ik hoorde van je moeder dat je, je doos met spulletjes hebt ontvangen. Wij willen binnenkort je ook iets toesturen … Heb je nog wensen? hoor het wel.
    Dikke kus en knuffels van ons xxx

    • Michelle schreef:

      Hey! Haha, nee niet ziek, hij draagt ALTIJD een mondkapje omdat hij denkt dat het er ‘cool’ uitziet. Heel veel mensen dragen mondkapjes, om elkaar niet aan te steken en soms omdat ze het leuk vinden 😛
      Oh! Leuk haha, ik zal er over nadenken 😀 Ik ga binnenkort pannekoeken maken, ik denk dat ze het helemaal geweldig vinden!
      Groetjes! xxx

  2. Giuseppe schreef:

    De volgende keer als je naar zo’n über vette coole speelhal gaat,
    zeg het dan eerst even tegen mij, dan kom ik de volgende keer mee!!! 😀

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *