Circles en sportclubs

Het is weer een tijd geleden dat ik iets van mij heb laten horen. Ik moet eerlijk zeggen dat er veel is gebeurd deze maand en ik erg veel moeite heb om mijn plekje te vinden. Vandaag ging dat wel een stukje beter!

Een leuk onderdeel van universiteiten in school is dat je bij ‘circles’ kan. Een circle is een soort club die één of meerdere dagen trainen. Circles zijn er in allerlei soorten en maten, muziek, cultuur, vrijwilligerswerk en sport. Omdat ik het wel leuk vind om actief te zijn en je in clubs veel vrienden kan maken wilde ik graag bij de tennis circle. Van school had ik een boek vol met informatie over circles gekregen, helemaal in het Japans. Ik heb, met een beetje behulp van mijn woordenboek, een aantal clubs gemaild. Tennis leek mij wel leuk omdat ik dat in Nederland eigenlijk niet zoveel meer deed. Helaas kon ik niet meer meedoen vanwege de ‘inschrijfdatum die verstreken was’. Ik wilde mij inschrijven voor de gratis sportschool van school, maar ook daar was ik te laat met inschrijven. Ik kon vanaf juni weer inschrijven.

Vanaf het station waar ik vlakbij woon ben ik samen met Amber, mijn Nederlandse vriendin van Rotterdam, naar het sportveld gelopen die aan de andere kant van het spoor ligt tegenover onze dorm. Het is een sportpark met voetbalvelden, track en field baan, tennisbanen en een heel park. We waren heel benieuwd en wilde een rondje lopen. Maar toen kwam er een soort conciërge achter ons aangerend, hij vertelde ons zéér onvriendelijk “Go away”. Dus ik vroeg in het Japans waarom en of het park geld kost. Hij zei dat het niet geld kost maar dat het privéterrein is en we nú weg moesten. Amber en ik waren echt helemaal overdonderd. Aangekomen in onze dorm vertelde we onze Japanse dorm-genoot over onze ervaring. Hij was helemaal verbaasd en zei dat hij daar altijd hardloopt en geen lid is. Oftewel, we werden gewoon even keihard gediscrimineerd vanwege het buitenlander zijn. Dat gebeurt hier in Japan nog steeds helaas.

Enfin, door deze ervaringen had ik het een beetje gehad en voelde ik mij niet echt welkom. Omdat de meeste studenten in de lessen die ik volg buitenlands zijn heb ik weinig kans om met Japanse studenten te praten en vrienden te maken. Ik had dit eerlijk gezegd niet verwacht. Maar de meeste internationale studenten die in Japan studeren leren niet eens Japans en vinden het zo wel prima! Zij blijven ook maar 4 maanden.

Mijn laatste poging was het meisjes softball team. Tijdens de oriëntatie kregen we van de school een klein boekje met circles waar buitenlanders (wel) welkom zijn. De meeste circles vond ik alleen niet zo interessant. Het meiden softball team leek mij wel leuk, dus als laatste poging heb ik nogmaals een mail verstuurd in het Japans met de uitleg ik ben een uitwisselingsstudent, leer Japans en ik wil graag vrienden maken. De volgende dag kreeg ik meteen een berichtje terug… dat ik mee mocht doen! Eerlijk gezegd had ik het niet verwacht maar ik was meteen een stuk blijer! Het meisje waarmee ik mailde kan ook Engels dus ze stuurde haar bericht in twee talen.

Het team traint elke maandag, woensdag en donderdag ochtend van 7:00 tot 9:00 uur in de ochtend. Op zaterdag trainen ze van 13:00 tot 17:00. Omdat ik geen les heb op maandag en woensdag maakt het mij eigenlijk niet zoveel uit! Na wat informatie-uitwisseling heb ik afgesproken om de zaterdag training mee te doen.

Zaterdag 30 april: training 

Om 11.30 had ik afgesproken met Masuko op station Shinjuku. Dat station is een soort Utrecht Centraal alleen dan 5 keer zo groot. De “bloemenzaak” was dus ook niet zo makkelijk te vinden met 36 platformen en 200 uitgangen. Per dag reizen 3,64 miljoen mensen via dit station en staat het zelfs in het  Guinness World Records voor drukste station in de wereld. In een zeer gedetailleerd berichtje heb ik uitgelegd hoe ik eruit zag, wat ik aan heb en waar ik ongeveer tussen stond. Ik wist niet hoe zij eruit zag maar gek genoeg hebben we elkaar gevonden! Samen hebben we verder gereisd naar de campus waar we gingen trainen.

De trein naar Ikuta Campus, vanaf Shinjuku duurde ongeveer 40 minuten. In totaal dus 1 uur en 30 minuten vanaf mijn dorm. En wat doe je dan als je 40 minuten in de trein zit met iemand die je alleen via de mail hebt gesproken? Nou gelukkig kan ik wel makkelijk praten dus dat scheelt! Masuko is trouwens een heel aardig meisje. Ze is iets kleiner dan mij en heeft kort haar. Ze droeg haar sportkleding en hoewel ik het had verwacht was dit heel anders dan de kleding die ik mee had genomen! Ze studeert net als ik Political Science en Economics op dezelfde campus en ze is ook derdejaars. Op het station Ikuta aangekomen hebben we gewacht op andere members van het team die mij schaapachtig aanstaarde en zochten naar (Engelse) woorden. Toen Masuko vertelde dat ik ook Japans kon gingen ze mij heel veel dingen vragen. Eén meisje is anderhalf kop kleiner dan mij en vind mij helemaal geweldig. Ze vind mijn “buitenlandse” haar mooi en mijn “buitenlandse” huid zo zacht.

Ikuta campus is heel groot en ligt in een beetje tussen de bergen. Er zijn echt enorm veel sport faciliteiten. We liepen langs een soort moestuin en tennisvelden naar de omkleedruimte. Ik moest daarna nog naar de WC maar helaas hadden ze alleen hurktoiletten. Ik probeer het iedere keer weer maar het blijft een groot drama om goed te ‘richten’… Dus als ik zulke toiletten zie hoef ik eigenlijk meteen niet meer.

Toen we naar het sportveld liepen kwamen we nog langs meer tennisbanen. Ik denk dat ze er in totaal wel 12 hebben. Het sportveld waar wij gingen trainen was een zandveld en heel ruim. Het hele team was al bijna aanwezig en toen we beneden kwamen werd ik weer schaapachtig aangestaard. Omdat er ook eerstejaars voor het eerst meededen was ik gelukkig niet de enige nieuwkomeling. Er zijn zo’n 20 meiden in totaal. Na een kort voorstelrondje nam de leider van het team het ‘menu’ door zoals ze dit noemen. Het begon met opwarmen, stretchen en vervolgens trainen.

De training duurde in totaal 4 uur. Er is ook een coach aanwezig die zelf 20 jaar softball heeft gespeeld. Iedereen vind hem heel ‘cool’ en er is een meisje in het team helemaal verliefd op hem. Ondanks dat hij de coach is, geeft hij geen les maar slechts aanwijzingen zo nu en dan. De meeste uitleg word gedaan door ouderejaars. Tijdens de training hebben we de technieken van balgooien en het gebruiken van de knuppel. Uiteindelijk hebben we twee keer een spel gedaan op het eind. Ik was wel een beetje bekend met de regels maar toch is het veel meer dan de meeste mensen denken. Het lijkt soms sloom en saai maar er gebeurt heel veel op het veld. Als de bal eenmaal in het veld komt gaat het spel zo snel en draait alles om snelheid. Ik stond daar de meeste van de tijd als een kip zonder kop toe te kijken terwijl iedereen dingen schreeuwden. Soms moest ik blijkbaar naar iemand anders de bal gooien of moest ik meerennen met een ander teamlid voor het geval zij de bal zou missen. Oke allemaal heel ingewikkeld. Het heet trouwens softball. Maar er is niet heel veel ‘soft’ aan de bal. Maar ik denk wanneer ik het vaker doe ik steeds meer zal leren!

Tijdens de training wordt er ook heel veel geroepen op het veld. Ik kwam er pas later achter dat ze Engelse woorden zoals “Nice run”, “Nice fight”, “Nice cover” gebruiken. Alles is hier nice. De uitspraak is trouwens wel Japans dus “Nice run” wordt “Nais-ran” en “Nice fight” wordt “Nai Faito”. Er zijn ook woorden die ik nog steeds niet begrijp.. Ook wordt er op het veld vaak “Hai” (Ja) geroepen om elkaar te laten weten dat je gecontreerd meedoet. Naar mij roepen ze altijd “MICHERA FOCAS” (Michelle Focus) omdat ik niet weet wanneer ik wat moet roepen. Het is constant elkaar aanmoedigen en elkaar bij de les roepen. Voor de meeste sporten in Nederland moet je je mond houden op het veld maar hier gilt iedereen alles door elkaar. Voor elke sport.

Ik vind het super leuk dat ze mij in het team opnemen. De ouderejaars zijn van mijn leeftijd en zijn uitbundiger dan de eerstejaars. Ook in deze sportclub is erg veel hiërarchie. Zo moeten de eerstejaars alle spullen meenemen die gezamenlijk worden gebruikt zoals de knuppels, ballen etc. Ik snap eigenlijk niet waarom als eerstejaars je vrijwillig bij zo’n club wil. Gelukkig ben ik derdejaars en een ‘gaijin’ (buitenlander, die toch niets begrijpt), dus mij laten ze buiten dit hiërarchie spelletje. En dat vind ik eerlijk gezegd niet zo erg.

Maandag 2 mei – ochtend training op Izumi campus

Als je serieus mee wil doen, moet je natuurlijk ook naar de ochtendtrainingen komen. De ‘circles’ trainen met name in de avonden en gaan daarna met zijn allen eten en zuipen. De club waar ik in zit is een stuk serieuzer. De training is van 7.15 tot 9.00 in de ochtend. We trainen op de Izumi campus van Meiji, dit is ongeveer voor mij een uur reizen. Reistijd plus opstaan en de ochtend rituelen doen betekent… 5 uur opstaan! En de trein van 6 uur. Ik moet zeggen, het is wel lekker rustig om 6 uur en na een paar stations kan ik zelfs zitten! Toppie.

Aangekomen op de campus was zelfs het hek van school nog dicht en moesten we omlopen. De coach was er ook weer bij, ik weet eigenlijk niet waarom want ik dacht dat hij dit slechts vrijwillig deed en daarna nog werkt. Ik liep samen met de meiden van het derde jaar die het meisje die verliefd is op de coach enorm aan het plagen waren. Ze zeiden dat ze moest zeggen dat zijn schoenen cool waren en of hij een leuke zondag heeft gehad. Het meisje zelf was alleen maar aan het giechelen en ondanks dat de coach een mega pokerface heeft, weet ik 99% zeker dat hij het allemaal gehoord heeft en zichzelf waarschijnlijk heel cool vindt.

Het veld op de Izumi campus is kunstgras en een stuk kleiner dan het veld van Ikuta campus. Op hetzelfde veld trainen ook het softball jongens team. Die begrepen maar niks dat er ineens een ‘gaijin’ mee doet, om 7 uur s’ochtends. Het jongens team is trouwens wel heel goed, beter dan het meisjes team heb ik mij laten vertellen.

De training bestond uit opwarmen, ballen gooien en uiteindelijk slaan met knuppel. Om zelf ook niet als een complete idioot over te komen bij de coach deed ik mijn best om de bal te raken. Gelukkig lukte dit 6 van de 10 keer! Dat vond ik toch wel een prestatie met spierpijn van zaterdag en een mega blaar op mijn rechterduim vanwege de knuppel.

Zondag kon ik nauwelijks niet op mijn zij draaien vanwege de spierpijn en had ik moeite met.. alles.
Gelukkig heb ik verder geen les op maandag en kon ik daarna terug naar de dorm. Daar heb ik ontbeten en een warme douche genomen. In de middag heb ik met Amber zonnebrand gekocht omdat we over twee dagen al naar Okinawa gaan! Onze Golden Week trip, helemaal te gek. We verblijven namelijk in een best wel luxe hotel met ontbijtbuffet, zwembaden, sauna’s en zelfs een hot spring (onsen). En we gaan verder hopelijk lekker bruin bakken op de tropische stranden van het eiland.