Bezoek aan Japan Airlines

20 juni
2016

In het kader van het VIBE project heb ik samen met mijn Rotterdamse medestudenten en de Japanse studenten van Meiji Universiteit Japan Airlines (JAL) bezocht.

20160620_173901_Richtone(HDR) (1024x576)Even een korte recap: VIBE staat voor Vision on International and Business-related Education, en is een project tussen vier universiteiten: Rotterdam University of Applied Sciences (Hogeschool Rotterdam), University of Eastern Finland, Meiji University en J.F. Oberlin University . De beurs wordt verstrekt met subsidies van het Industrialised Countries Instrument Education Co-operation programma  door de Europese Unie en de Japanse overheid.

De taak van Meiji is het promoten van de stad Mashiko in Tochigi provincie. Mashiko is een kleine stad met als product pottery (en Japanse rijstwijn sake maar dat ligt iets anders) en ligt tussen de rijstvelden. Eind mei hebben we deze plek ook bezocht voor maar liefst vijf dagen. Ik ben er nog niet aan toegekomen om er iets over te schrijven maar om eerlijk te zijn was ik niet al te enthousiast. Misschien komt dat ook deels omdat ik totaal geen interesse heb in ongelijke potjes en bekertjes gemaakt van klei met aardse kleuren.

Na ons bezoek aan Mashiko hadden we een goed beeld van de stad en hoe we deze stad kunnen promoten onder Europese toeristen. De stad ligt slechts 2 uur met de bus van Tokyo. Het is dus wel degelijk een mooie escape naar traditioneel en plattelands Japan. Maar helaas heeft Mashiko town ook een grote concurrent dichtbij en dit is Nikko. Deze plaats wordt steeds populairder onder buitenlandse toeristen omdat het dichtbij Tokyo is maar dezelfde traditionele sfeer biedt als Kyoto.

Maar wij hadden de zware taak om dus de stad Mashiko te promoten wat ik al echt vanaf het begin dat we binnenreden in de stad een hopeloze opdracht vond.

Oké, nu vraag je je waarschijnlijk af wat JAL te maken heeft met een dorp in Tochigi die alleen met de bus makkelijk te bereiken is. Laten we daar op het eind op terugkomen.

Na ons bezoek aan Mashiko hebben we verschillende bedrijven bezocht. Wij noemden deze bezoeken company visits. Maar Japanners noemen het graag internship, dus stage in het Nederlands. Blijkbaar is het bezoeken van een bedrijf voor 1 dag (of een halve middag) een stage voor Japanners. Komen wij aan met onze verhalen over stages van een half jaar 40 uur per week.

Dus we hebben verschillende bedrijven bezocht om meer informatie in te winnen over hoe wij het beste Mashiko kunnen promoten. Onze coördinatoren hebben goede connecties met het bedrijfsleven en hadden gezorgd dat we naar de grote namen JTB (Japan Travel Bureau), Japan Export (die de website Japanguide.com beheren!! Daar keek ik vroeger vaak op) en dus JAL.

Op 20 juni op maandagochtend werden we verwacht op het station Tennozu Isle om 9.40 in de ochtend. Tijdens company visits is het de bedoeling dat wij netjes gaan. Voor Nederlandse begrippen dus een nette broek, leuk bloes en colbert. In Japan betekent dit shukatsu kleding of te wel zwarte broek/rok met witte bloes en zwart colbert. Deze outfit laat geen sieraden, kleur of teveel make-up toe. Wij Nederlandse en Finse studenten vonden onszelf er redelijk netjes uitzien maar naast de Japanners voelde wij ons enigszins underdressed. Maar! Voor JAL hoefde wij niet perse extreem netjes te gaan en mochten we lekker-zittende-schoenen aan! Het bezoek duurde namelijk de hele dag waarbij de meeste van de tijd we moesten staan.

20160620_165336_Richtone(HDR) (1024x576)Om 10 uur werden we ontvangen door een medewerker van JAL op het hoofdkantoor. We kregen toen keycords met pasjes waarnaar wij door die mooie glazen poortjes konden die je altijd in Amerikaanse films ziet en bij grote bedrijven in Nederland. Heel interessant dus.

We kregen een korte presentatie op de 14e vloer over het control center team. Dit team houdt zich bezig met alle vluchten van Japan Airlines. Ze weten dus precies waar de vliegtuigen zijn, wanneer onderhoud plaatsvindt en wat ik zelf wel interessant vond is dat er ook een heel team bezig is met de planning van het weer en mogelijke natuurrampen. Het control center werkt dus voor alle binnenlandse en buitenlandse vluchten van JAL. Qua binnenlandse vluchten zijn het er ontzettend veel, meer dan 300 per dag. Buitenlandse vluchten iets minder rond de 100 voor zover ik mij kan herinneren. Het team heeft dus een best wel belangrijke taak en daarom werken ze 24 uur per dag. De dag-shift werkt 8 uur en de night-shift werkt 14 ! uur. Een medewerker heeft drie tot vier keer per maand zo’n night-shift. We kregen ontzettend veel informatie die ik helaas niet allemaal heb kunnen onthouden maar het zag er heel indrukwekkend uit. Ik was nieuwsgierig wat voor soort opleiding je nodig hebt voor deze baan. De man vertelde mij dat er geen specifieke vooropleiding voor nodig is. Waarop Amber vroeg “Dus met fashion-design diploma kun je airline controller worden?”. Het antwoord: Ja.

Dit is heel raar in Nederland maar in Japan dus niet. Ik had het al eerder over shukatsu wat betekent: Job hunting. De periode april-juni staat volkomen in het teken van job hunting van 4e jaars studenten van universiteiten. In Nederland solliciteer je op een specifieke positie in een bedrijf maar in Japan solliciteer je op bedrijf. Natuurlijk kun je met geschiedenis geen dokter worden. Maar voor banen die geen bijzondere skill nodig hebt kun je in principe met elke opleiding solliciteren. Nadat je wordt aangenomen krijg je een hele intensieve training vaak van 1 tot 3 maanden. De nieuw-aangenomen medewerkers gaan vaak intern in afgelegen plekken in Japan met alle nieuw-aangenomen mensen. Iedereen start hier ook namelijk op dezelfde datum. De hiërarchie in bedrijven is dus ook sterk aanwezig. Pas na drie jaar krijgen de meeste mensen wat meer vrijheid. Dit klinkt niet zo aantrekkelijk maar in Japan krijg je vaak wel lifetime employment garantie en vele voordelen zoals hoge korting op eigen appartement of gratis lunch. Als je eenmaal binnen bent kunnen ze moeilijk van je af. Maar andersom kun je wel van baan veranderen, al is dit nog niet altijd gebruikelijk en brengt het ook nadelen met zich mee als je bij een nieuw bedrijf solliciteert. Het wordt een beetje gezien als falen bij het vorige bedrijf. Maar de laatste tijd schijnt er wel een verschuiving aan de gang te zijn. Jonge Japanners zien in dat ervaringen je rijker maken. Ik kan hier nog uren over schrijven maar dat ga ik niet doen.

Terug naar Japan Airlines. Ons volgende bezoek was op het vliegveld Haneda. We moesten met de monorail naar deze plaats verplaatsen waarna we tijd kregen om te lunchen. Vervolgens werden we opgewacht door een wat oudere vrouw die voor JAL werkt. Ze sprak heel goed Engels en werkte nu als… een vrij hoge functie voor de stewardessen. Ik weet niet meer precies waarover dit ging. Opnieuw kregen we pasjes om de kantoorruimte van JAL te bezoeken. We kregen een rondleiding en toen begon onze after-lunch-dip een beetje op te komen. Maar gelukkig kregen we wat afleiding nadat we de ruimte bezochten waar piloten zich voorbereiden. Ja, mannen in piloten uniforms hebben toch wel iets aantrekkelijks en dat was wel het hoogtepunt tot toe volgens Amber en mij. Wat ik dus niet wist is dat piloten hun hele reis met elkaar moeten doornemen en opnieuw weervoorspellingen moesten checken. Natuurlijk weet ik wel dat het voorbereiding nodig heeft maar ik had nooit bij stil gestaan dat het op deze manier zou gaan. De veiligheidsvoorschriften van JAL zijn erg streng. Dit is met name vanwege de vliegtuigramp van vlucht 123 in 1985. Even een wikipedia side-note:

“Japan Airlines-vlucht 123 was een lijnvlucht van de luchthaven Haneda bij Tokio naar Osaka. Op 12 augustus 1985 botste de Boeing 747 die voor deze vlucht gebruikt werd tegen de berg Takamagahara, in de prefectuur Gunma, circa 100 km van Tokio. Hierbij kwamen 520 mensen om. Tot op de dag van vandaag is dit de grootste vliegramp met één toestel en de op een na grootste vliegramp aller tijden (de grootste is de vliegtuigramp van Tenerife) als slachtoffers op de grond niet worden meegerekend.”

Ook moeten piloten van JAL sinds een aantal jaar een certificaat voor Engels hebben.

We gingen vervolgens door naar de ruimte van de stewardessen. Als jong meisje was een van mijn droombanen stewardess worden, dus bij het zien van zoveel stewardess-uniforms en meisjes met mooie haren en make-up werd ik helemaal enthousiast. Maar ik ben niet zo fan van vliegen dus na mijn eerste vlucht wilde ik niet langer stewardess worden.

Iedereen van JAL vond onze aanwezigheid heel leuk. Ze doen dus vaker van deze bedrijven rondleidingen, in Japan internships. Maar niet vaak komen er échte buitenlanders (gaijin), de ‘Kaukasische Europeaan. Ik had heel veel vragen aan deze lieftallige mevrouw omdat ik erg nieuwsgierig was. Er blijkt dus bijvoorbeeld geen minimale lengte te zijn voor de Japanse stewardess. Dit komt omdat ze bij sollicitaties niet mogen discrimineren op lengte. Maar uiteindelijk worden te kleine mensen uit veiligheidsredenen toch niet gekozen.

Vervolgens kregen we een hele lange staande presentatie over de extra dingen die JAL biedt aan haar klanten. Zoals het servies per klasse van het vliegtuig en de menu’s. Dit deel was iets minder interessant.

De volgende bestemming was de hangar! Dit was wel indrukwekkend. We moesten veiligheidshelmen dragen en ik heb vaag iets gehoord over restricties van foto’s maken maar dat heb ik dus niet helemaal meegekregen waardoor jullie kunnen genieten van mijn foto’s onderaan. We kregen informatie over het onderhoud van de vliegtuigen en we mochten heel dichtbij de vliegtuigen komen en we stonden ook aan het randje van de landingsbaan. Maar we mochten geen voet over de lijn van de hangar en landingsbaan zetten anders zou de controle post meteen een signaal krijgen. Het is dus zeer goed beveiligd. De technische dingen heb ik wat minder goed onthouden maar het was zeker indrukwekkend om een keer te mogen zien van zo dichtbij.

De dag was nog niet om! Nee we kregen, nu pas, een presentatie over JAL. Met alle ins en outs. We mochten hier eindelijk zitten. De meeste Japanners vielen schaamteloos in slaap terwijl deze meneer van JAL zijn best stond te doen om in zijn beste Engels een presentatie te houden. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik ook moeite had en mijn lichaam langzaam zwaarder begon te voelen. Gelukkig konden we in de pauze in een souvenir winkeltje M&M’s kopen die je niet in het gebouw mocht opeten, uh where is the logic. Waarom verkoop je ze dan. Maar oké, ik heb deze sugar-snack in de WC in een keer achterover geslagen waardoor mijn energiegehalte werd aangevuld.

Na de presentatie gingen we naar het museum gedeelte over Japan Airlines. Hier werd verschillende informatie uitgelegd over JAL. Het leukste deel vond ik het passen van een stewardess outfit! Het was een klittenband-versie maar dat zie je er niet van af! Samen met mijn Finse en Japanse vrienden hebben we een hele fotoshoot gehouden. Het bekijken van alle JAL model-vliegtuigen en alle stewardess outfits op een rij vond ik ook erg leuk.

Inmiddels was het alweer 5 uur en werden we vrijgelaten om te gaan. Ondertussen was iedereen bekaf en gingen we naar huis. In het kort hebben een control center bezocht, weten we nu hoe piloten zich voorbereiden, hebben we gezien welk servies de businessclass krijgt en hoe de outfits van stewardessen door de jaren is veranderd. Nu kunnen we natuurlijk de grote vraag beantwoorden: Waarom gingen we naar JAL om meer informatie in te winnen over de promotie van Mashiko?

Dit is, helaas, nog steeds een raadsel waar wij ons hele leven mee zullen moeten leven.. Het was zeker weten een leuke ervaring en JAL had een heel mooi programma voor ons gemaakt. Maar helaas had het niks te maken met ons project en werden we denk ik meer als etalage poppen van Meiji Universiteit gebruikt zodat onze coördinator zijn connectie met de hoge piefen van JAL behoudt. Dit is natuurlijk wel een bijzonder stukje Japanse cultuur die je als toerist niet zal meekrijgen. Mochten er Nederlands sprekende JAL medewerkers zijn die deze blog lezen: bedankt voor de interessante en leuke dag bij Japan Airlines.

Dit bericht is geplaatst in Meiji Universiteit, School, School trip, VIBE Beurs met de tags , . Bookmark de permalink.

3 reacties op Bezoek aan Japan Airlines

  1. Lyneth Ann Omandam (4tl7 Beatrix College) schreef:

    Hoi Michelle,

    Het is echt geweldig om je passie voor japan te lezen en hoe ver je bent gekomen! Je bent echt een voorbeeld voor mij. Zelf wil ik ook heel graag iets doen met japan maar ik heb echt geen idee wat ik zou willen doen. Ik dacht aan de economische weg te gaan, stewardess of misschien Engels docent… Geen idee. Iets met Azië/Japan… Anyway nog veel plezier in Japan!

    • Michelle schreef:

      Hi Lyneth Ann,

      Bedankt voor je leuke berichtje! Ik vind het leuk om te horen dat ik een soort ‘voorbeeld’ ben voor jou. Japan is een heel mooi en leuk land. Ik ben eigenlijk niet in andere landen van Azië geweest maar ik hoor wel dat het per land veel verschilt. Met de opleiding die ik doe kun je veel kanten op, maar er zijn natuurlijk ook andere mogelijkheden! Er is ieder jaar een Japan-dag in Leiden waar je misschien in contact kan komen met andere, of op scholen/organisaties informeren. Succes 🙂
      Groet, Michelle

  2. Tim schreef:

    Hoi Michelle,
    Ik vond het erg interessant om te lezen over de werkcultuur van Japan. De trainingskampen, hoe het soliciteren een beetje werkt enzo. De tour van JAL klinkt ook erg interessant.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *