Een keer wat anders! Een berg beklimmen. De blaadjes beginnen langzaam te kleuren en welke plek is beter om naar deze mooie verandering te kijken dan in een bos op een berg. Het is voor regio Tokyo nog vroeg in het jaar en op websites stond dat de blaadjes pas net van kleur beginnen te veranderen. Ja er zijn hiervoor hele toegewijde websites. Het zou een mooie zonnige dag worden dus we besloten toch te gaan.
Na lekker uitgeslapen te hebben, ben ik aan mijn belofte ‘sandwiches’ begonnen. De dag ervoor had ik al wat voorbereidingen getroffen door een eier- en tonijnsalade te maken. Samen met Kanji heb ik de broodjes gesmeerd en vervolgens gingen we met onze rugtasjes en redelijk sportieve kleding richting de trein. De reis duurde zo’n anderhalf uur en we hoefde gelukkig maar één keer over te stappen.
Japanners gaan graag goed geïnformeerd op reis dus Kanji had al wat voorwerk gedaan. We kozen voor route 1, die zou ongeveer anderhalf uur duren. Er waren ook routes van 30 minuten en zelfs een kabelbaan en soort skilift die tot de helft van de berg zou gaan. Maar wij kwamen om te bergklimmen dus kozen voor de langste route.
Op het station hadden we een lekkere zoet broodje bij Dean & Deluca gehaald en deze vooraf ons avontuur opgegeten. Kanji was lekker aan zijn cinnamon roll begonnen toen hij op de helft erachter kwam dat hij ook het bakpapiertje had opgegeten. Ik moest meteen denken aan mijn eigen papier-vreet momentje toen ik nog heel klein was in Frankrijk. Ik at toen ook heerlijk het servetje van het ijsje mee… De irritatie was herkenbaar.
Kanji was dus net zo amused als ik was in Frankrijk. Gelukkig heb ik dit gefilmd en moest ik eerst even een kwartiertje tranen deppen omdat ik niet kon stoppen met lachen. Gelukkig schoot Kanji ook in de lach nadat hij de stukjes papier uit zijn mond had gehaald.
Aan de voet van de berg zag ik tot mijn geluk dat de blaadjes van de bomen al goed waren gekleurd. Kanji zei dat hij geen tweede keer op gekleurde-bomen-date zou gaan, dus ik had geluk!
Route 1. We begonnen vol goede moed met onze klim. Ik had beloofd niet te gaan zeuren dat ik pijn had, moe was, zere voeten had of terug wilde. Op weg kwamen we meerdere klimmers tegen die naar beneden liepen. Eigenlijk liep niemand naar boven zoals wij. We kwamen daar al snel achter toen we de mega steile helling opliepen en ik mijn kuiten begon te voelen. Maar ik had beloofd niet te zeuren, dus ik had weinig keus. Kanji begon al snel kleding uit te trekken omdat hij begon te zweten. Het was trouwens zijn vrije dag van rugby dus hij was al te enthousiast toen ik voorstelde of hij zin had om een berg te beklimmen. Na een paar steile meters moest ik af en toe wel pauze nemen. Het was écht heel zwaar, maar Kanji zei dat ik door moest zetten. We kwamen nog wel een hele leuke groep oudjes tegen die ons aanmoedigden. Vlak na de aanmoediging kwamen we op een punt dat we al een heel mooi uitzicht op downtown Tokyo hadden.
Helaas waren we nog maar op 25% van de berg en ik vroeg me af of ik het levend zou redden. Ik sprak mezelf moed in en liep verder met meerdere pauzes.
Toen ik bijna dacht dat ik in zou storten, kwamen we op de helft waar de lift en de kabelbaan samenkwamen. Vanaf daar was het veel makkelijker lopen! Hordes opa’s en oma’s en meisjes op hakken en mooie make-up begonnen daar de reis naar boven. Wij waren inmiddels buiten adem en bezweet. Maar we hadden ervoor gekozen om op ons gemak naar boven te lopen.
Onderweg kwamen we langs leuke souvenir-kraampjes en meerdere tempels. In combinatie met de herfstkleuren was dit ontzettend mooi.
Uiteindelijk hebben we de top gehaald… Voor mijn gevoel was het ministens 2000m maar de berg bleek maar 599 meter te zijn… Ach, het uitzicht was het wel waard. Het was een super heldere en rustige woensdag en we konden zelfs Mt. Fuji zien. De berg die ik voor ik naar Japan ging wilde beklimmen maar zeer blij ben dat ik bij mijn verstand ben gekomen omdat niet te doen.
Op de top hebben we genoten van onze sandwiches en hebben we meerdere foto’s gemaakt.
Het werd inmiddels al donker en erg koud. Op de terugreis kozen we om de ‘ski’ lift te nemen. Kanji had nog nooit in een skilift gezeten en wilde dit graag proberen. De zitjes zijn gemaakt voor Japanners.. Dus we zaten redelijk krap… Er was ook geen beugel en Kanji vond het kei grappig om met zijn benen te schudden terwijl ik smeekte ermee te stoppen. Het was een hele lange lift uitkijkend op downtown Tokyo. We werden er beide stil van.
Op de helft van de lift was er ook een foto momentje, zoals in de Efteling in Kindercaranaval en de Vogelrok. Na het bord kwamen we langs een man die midden in een bos naast de lift de hele dag zit te koukleumen en foto’s maakt. Werkloos? In Japan is er voor iedereen een baan!
Het was inmiddels een stuk kouder geworden en waren blij toen we een warme trein terug namen. Terug in Tokyo hebben we in een Japanse cafetaria noedels met tempura gegeten. Normaal gesproken niet mijn favoriete eten, maar na een lange dag en rode wangen van de kou was dit erg lekker.
Thuis een warme douche genomen en een lekker gezichtsmaskertje. Feeling refreshed!
Ik hoop dat de spierpijn mee zal vallen…!
Hieronder een filmpje gemaakt met mijn telefoon.
