De mensen die mij goed kennen weten dat ik een kattenliefhebber den top ben. Een bezoekje aan een kattencafé mocht dus niet ontbreken. We hadden verder niet veel plannen in Hakodate dus leek het Kanji en mij, vooral mij, leuk om een kattencafé te bezoeken. Het woord voor kat in het Japans is neko!
In Tokyo zijn er heel veel kattencafés maar in Hakodate veel minder. Hakodate is ongeveer de grootte van Dordrecht maar wordt door Japanners beschouwd als inaka (platteland). Wat ik zelf overigens wel vind meevallen maar goed.
Via internet had Kanji gezocht naar een kattencafé en kwam uit bij een café genaamd Prince. Toen hij het adres opzocht in google maps was het een gewoon huis dus hij was een beetje sceptisch of het wel goed zou zijn. Uiteindelijk besloten we te bellen en te reserveren. De vader van Kanji had vrij dus kon ons met de auto brengen. Het was inderdaad een normaal huis met aanbouw voor het ‘Kattencafé’. Het bleek niet echt een café maar meer een katten huis.
De mevrouw en de moeder van de mevrouw (oma) waar we hadden gereserveerd waren heel vriendelijk en bij aankomst kregen we een warm handdoekje. Toen de deur openging waren er ongeveer 15 kattenkopjes die ons aanstaarde! We kregen een kussentje voor op de grond, dekentje voor onze schoot en allemaal kattenspeeltjes in ons handen gedrukt. Have fun!
In eerste instantie had ik echt zo iets van ooooooke. Maar de tijd vloog! Er waren verschillende soorten rassen, zoals een blauwe rus, noorse boskat en zelfs een naaktkat! Een stuk of 6 katten lagen te slapen en te andere katten waren aan het spelen. Er waren nog drie andere ‘gasten’ in de kamer aanwezig. De oma was ongeveer 70 jaar oud en vertelde ons verschillende verhalen over de katten. Ze hadden zelfs katten geadopteerd die door de grote aardbeving van 2011 geen thuis meer hadden. Er was één kitten die ontzettend speels was, waar ik een hele tijd mee heb gespeeld. We zijn in totaal een uur gebleven. Een uur kostte 800 yen omgerekend 6,5 euro. De kamer zelf was heel schoon en de katten waren heel vriendelijk. De oma vertelde ons over kattencafés in Tokyo, waar het meer een café is waar je wat kunt drinken. Maar ze vertelde dat in vergelijking met Prince katten huis, de katten in café’s zoals in Tokyo veel minder speels zijn omdat de mensen moeten uitkijken voor hun drankjes. Vaak kost een café ingaan geld en moet je ook verplicht een drankje bestellen. Big business dus. Het is een heel goed alternatief voor een asiel, waardoor katten toch aandacht krijgen en een goed thuis. Ondanks ik zo mijn eigen café zou willen beginnen zitten er ook wel nadelen aan het runnen van zo’n huis/café.
10 minuten voor vertrek mochten we nog kattensnoepjes geven. Alle katten werden helemaal hyper en gingen heel hard mauwen. Het was wel lastig om iedere kat een snoepje te geven. Eén kat klom zelfs op Kanji’s rug toen hij voorover bukte om een andere kat een snoepje te geven.
Enfin, I was in tha neko heaven! Een kattencafé/huis is zeker een aanrader voor kattenliefhebbers. Welk café er op de volgende planning staat weet ik niet, maar een Shiba Inu café klinkt ook wel heel leuk! Wellicht in Tokyo.
Hieronder het filmpje (4min) wat ik heb gemaakt in het kattencafé. Sorry voor de irritante muziek! Ik vond de muziek alleen heel toepasselijk! In Japan zeggen katten namelijk geen miauw, maar Nyan!
Van 8 februari tot 19 februari heb ik gelogeerd bij de familie van Kanji. Kanji is altijd in de periode van februari vrij en ik had zelf ook geen school meer dus besloot ik eerder naar Japan te vertrekken.
